برش‌هایی کوتاه از زندگی پروفسور مریم میرزاخانی هستش که به نظرم برای گروه سنی ج که کتاب براشون نوشته شده مناسبه.
نقاشی‌های کتاب با طراحی‌های جالبی کشیده شدن و توجه مخاطب رو جلب میکنن.
موردی که برای خودم جالب بود روایت قسمت‌های بدبختی زندگی مریم میرزاخانی در کنار قسمت‌های خوشبختی او بود.
و اما نقدی که دارم به اسم کتاب هست! با تمام احترام و علاقه‌ای که به پروفسور مریم میرزاخانی دارم اما ایران را نساختند بلکه ایران را رها کردند!
        

          واقعا حیف تعریف زندگی مریم میرزاخانی که با این کتاب هدر رفت. 
کتاب بیشتر ترغیب مهاجرت است تا بیان همه حقایق زندگی. انتخاب خاطرات توسط نویسنده و تصویرگری طوری صورت گرفته که زندگی در ایران بیشتر نمایش دهنده سختی ها و عدم امنیت و ... است اما زندگی در آمریکا شیرینی و خوشی و حتی موقع بیماری و مرگ هم، باز خوشی و ارامش بیشتر خود را نشان می دهد.
        

          این جلد را اصلا دوست نداشتم. با تمام احترامی که برای خانم مریم میرزاخانی قائلم و به داشتنشان به عنوان یک دانشمند زن ایرانی افتخار می کنم ولی ایشان جزو آن دسته ای نبودند که این مجموعه سعی دارد معرفی کند. یعنی کاری برای ساختن ایران انجام ندادند. در جلدهای دیگر این ساختن مشهود است ولی اینجا برعکس است. دو خاطره از ایران در این کتاب روایت می شود که یادآوری بدبختی و سختی است ولی برعکس وقتی که مریم به آمریکا می رود سختی و شیرینی باهم همراه می شوند. نکته ی دیگر اینکه سختی او در ایران از بیرون به او وارد شده (جنگ و تصادف) ولی در آمریکا این سختی درونی است چون او سرطان می گیر و از دنیا می رود. به نظرتان این مدل روایت مخاطب را به ساختن ایران تشویق می کند؟ به نظرتان این مدل روایت با غرض ورزی همراه نیست؟
        

          سکانس هایی بود از زندگی مریم میرزاخانی. ذات نوشتن این دست کتاب ها، عالیه و آفرین به انتشارات شهر قلم که این همت رو کرد.
نثرش روونه و برای گروه سنی ج جالب و خواندنی.
نکته ای که تو این جلد به چشم میومد، نشون دادن سختی ها در کنار شیرینی های زندگی مریم بود. همون زمانی که مریم در دنیای شیرین کتاب ها غرق می شد، جنگ، خانواده ها رو به پناهگاه می کشوند. و همون زمانی که مریم با ریاضی مشکل داشت، زندگی ون گوگ براش الهام بخش شد تا جور دیگه ای به مسائل ریاضی نگاه کنه.
سکانس آخر هم، همزمانی خبر ابتلا به سرطان با گرفتن مدال فیلدز توسط مریم میرزاخانیه.
و نتیجه ای که من گرفتم این بود زندگی همینه. خوش شانسی کنار بدشانسی و سختی کنار خوشی.