کشتی به اسکله رسید، رامسس دست مرا گرفت و در حالی که درباریان بهت زده از ما عقب می ماند، مرا به سوی معبد کوچکتر برد. بزرگی تمام چیزهایی که در مقابلم بود موجب شده بود احساس کوچکی کنم. به ورودی که رسیدیم رامسس توجه مرا به نوشته هایی که روی سنگ ها حک شده بود جلب کرد. تقدیم به ملکه نفرتاری، تقدیم به اویی که هر روز صبح خورشید برای او در نوبیا درخشیدن می گیرد. رامسس زمزمه کرد: تقدیم به تو...