نصفه شبی تصمیم گرفتم که یک کتابی رو که مدت هاست دلم می خواسته بخونم رو شروع کنم و ساعت دوازده برای منی که نه و ده می خوابم نصفه شبه..
خوندم و حتی با چند خط اول، انگار که جادو کرد..
به قول خانوم توکّلی، انگار یک غزل بلند بود...
اشکم دراومد.
"چون خورشید قرمز با چشم ها و گوش ها کاری ندارد و مستقیم سراغ دل ها می رود."
"اما یک سوال از همان روزها توی کله ام به وجود آمد. سوالی که انگار زنده است و توی کله ام زندگی می کند. سوالی که گاهی آرام است و گاهی بی تاب، گاهی خواب است و گاهی بیدار، گاهی کم رنگ است و گاهی پررنگ، گاهی تیره است و گاهی روشن، گاهی ساکت است و گاهی توی کله ام داد می کشد: اگر ما با کسی دوست باشیم، حتماً او هم با ما دوست است؟"
"راز ما جلوی چشم همه بود و همه می توانستند آن را ببینند، اما به خاطر این که خیلی پیدا بود هیچکس به آن توجه نمی کرد و آن را نمی دید."
"راستی چرا بعضی زمان ها آنقدر ارزش پیدا می کنند و طولانی می شوند که برای همیشه زنده می مانند و از یادمان نمی روند؟"
        

          حمید بسیار دوست داشتنی و مهربونه. هنرش بسیار سرکش و عمیقه. این کارش خوندنیه و نقاشی های دیواریش از این هم جالب تره
این نقاشی را روی دیوار کوچه کنار دفتر ما کشیده:

https://www.instagram.com/p/BdDPCQOHWyP/?taken-by=mirzaahamid
        

          شعر بلندی به نام تاجیک... غزل غزل‌ های میرزاحمید. قصه‌ ای که فکر می‌ کنم هرچند فصل یک بار محتاج شنیدنش بشوم. برای یک فصل گریستن، یک دل سیر لبخند زدن... برای این که یاد دست‌ های مادرم بیافتم. یاد بوی چادر سیاهش وقتی توی اتوبوس های بهارستان سرم را لا‌به‌ لایش فرو می‌کردم. همان وقتی که قدّم آن قدر کوتاه بود که در تمام مسیر، منظره‌ ی مقابل چشمانم، کیسه‌ ی خرید مسافر بغلی بود و قلّه‌ ی پر از برفی که در واقع نقطه‌ ی ف بود در واژ ه‌ی «برف». پودر برف...
دلم برای تاجیک تنگ است. از همان لحظه‌ ای که کتاب را بستم دلم برایش تنگ است...
        

          روان، لطیف، دل‌چسب، نوجوانانه.. پر از پاراگراف های قشنگ و حال خوب کن!
به بیداری برای خواندنش می ارزید قطعا:)