The pleasure of the text
کتاب کوتاه،سخت و مشقت بار ولی لذت بخش.
تأملات خلاقانه بارت درباره نوشتن و خواندن.
لذت متن همانطور که نشانگر یک شیوه نوشتار است نماینده یک شیوه خوانش نیز هست:زبان را زخمه زدن،در متن چریدن :)
این کتاب های سخت که به زحمت هرچند خط یا پاراگراف یکبار می فهمی چه می گوید ،دقیقا همین ها هستند که افق های تازه ای به روی خواننده می گشایند.
برای همین من از نفهمیدن اش،از سختی اش،کنار نکشیدم.همانطور نفهم وار،پیش رفتم و خواندمش.و حالا مرا به دنیایی از کتابهای دیگر،اصطلاحات و نویسندگان دیگر برد.
حالا به شدت علاقمند شدم بیشتر درباره نقد ادبی بدانم(چه از طریق خود بارت چه بقیه) مقاله هایی درباره این اصطلاحات بخوانم و علاقه ام به زبان شناسی و نشانه شناسی را بهم یادآور شد.
امیدوارم وقتی چیزهای بیشتری دانستم،بیشتر از این کتاب بفهمم.
درباره نویسنده: بارت را در حد اسم و حوزه اش می شناختم،اما با خواندن جستاری از زیدی اسمیت در کتاب ماجرا فقط این نبود, بیشتر با کتابها و نظرش آشنا و علاقمند شدم.و حالا این کتاب را خواندم و دوست دارم باز هم ازش بخوانم.
درباره ترجمه: حس میکنم (با اینکه ترجمه ای که بشود با آن مقایسه کرد نیست و تخصصی درباره ترجمه ندارم) ترجمه متن را حیف کرده بود.می توانست خیلی بهتر باشد،و کتابی که خودش به اندازه کافی سخت هست را سخت تر کرده بود.عصبانی ام‌ از دستش :/
        

          اسامی و اقتدار؛
اسطورهٔ مولف و تبادل اقتدار.


0- قطعا بدترین کتاب برای آغاز مواجه با یک متن دست اول از بارت، این کتاب می‌‌تواند باشد.
اما برای من انتخاب خوبی بود. توضیح می‌دم.

1- معمولا اسامیِ بزرگ در هر حوزه‌ای، آغشته‌شده به یکسری شرح و متن توضیحی اند‌؛ چگونه فلانی را بخوانیم، فلانی به زبان ساده، فلانی برای فلان‌فلان‌شده‌ها و دیگر انواع فلانی‌نامه‌ها. 
یعنی یکسری دلسوز آمده اند تا متفکر را برای ما راحت‌‌الحلقوم کنند. آیا کار خوبی است؟ بدیهی است خوب است، اما الان صرفا می‌خواهم نقد کنم این‌گونه متون رو. .
چه می‌شود یک متفکر در تاریخ می‌ماند؟ مسیرهای مختلفی مفروض است، روی یک مسیر تاکید می‌کنم: جسارت در مواجه با مسئلهٔ بغرنج. یعنی مسئله‌ای که در ذهن ما هست به صورت ناخودآگاه، یک متفکر  آن را بیان می‌کند، تلاش می‌کند آن را صورت‌بندی کند. قبول دارید مسئلهٔ بغرنج، بغرنج است؟ احتمالا انتظار ندارید زندگی، در کلی‌ترین معنای  ممکن را یک چند خط سیاه‌بازی (سیاه کردن کاغذ با جوهر) یک نویسنده برایتان حل کند، پس انتظار بی‌جایی است که ارسطو را ساده بفهمیم، کانت را ساده بفهمیم، بارت را ساده بفهمیم.

2- این کتاب را خواندم و نهایتا ثلث مباحث را یه چیزهایی فهمیدم. بارت برایم رازآلود شد و پیچیدگی‌اش را فهمیدم. متفکری شد که بتواند هماورد کشتی‌گرفتن باشد، پس این تصمیم اشتباه پیامدی خوب داشت (پیامد ناخواسته).
فهمیدم بارت که پر رو بوده است و با مسئله کلنجار می‌رفته، و مسائل سختی داشته پس رس وجودی می‌کشه از آدم برای فهمش.

3- تبادل اقتدار و اسطورهٔ مولف هم موضوع جالبی برای تامل می‌تونه باشه که الان چون سر کلاس هستم حال ندارم در موردش یه چیزایی قلمی کنم. 


امیدوارم بعدا کمتر مثل زنبور در گلِ بارت گیر کنم.

در ضمن کتاب جالبیه :))