عالی 
        

          یکی از تجربه هایی که شاید تنها از جان اشتاین بک  هدیه گرفتم اینست که میدانم داستان قرار است به کجا برسد، اما باز هم آنچنان دلپذیر  و با مهارت داستان هایی که میشناسیم را بازآفرینی میکند  که هر لحظه در اشتیاق خواندن صفحه سپری می‌شود.
این داستان آشنا خواهد بود . اما اینبار  میتوانید داستان را از خیلی نزدیک تر تماشا کنید. 
شخصیت پردازی کتاب  به چشمم شیطنت آمیز و برایم دلچسب  بود. پیشنهاد میکنم در حین مطالعه تفکر را کنار گذاشته و همراه با شخصیت‌های داستان قصه را حس  کنید.
        

          این کتاب استاین‌بک نه به بلندی «شرق بهشت » است و نه به کوتاهی «مروارید». داستان  به‌تندی پیش می‌رود و خواننده خسته نمی‌شود. فضای داستان به کتاب‌های دیگر نویسنده می‌ماند؛ زندگی خانواده‌ای که به آهنگ یافتن زمین، کوچ می‌کند. هم زمین را پیدا می‌کند و هم چیزهای دیگری. در این کتاب، استاین‌بک نیم‌نگاهی هم به مذهب و باورهای دینی دارد.
        

          «جان استین بک» کسیه که تورو عاشق ادبیات می‌کنه. اون وقتی از زمین می نویسه آدم رو عاشق خاک، درخت، رود، سنگ، صخره و طوفان می کنه. واژه های اون زنده ان، جان دارن، می تپن و آدم باور که نفس می کشن. اون جوری از خونه حرف میزنه که عاشق چاردیواریت میشی، جوری از طبیعت حرف میزنه که دلت میخواد بری درخت هارو در آغوش بگیری و جوری به حیوونا عشق میورزه که باور میکنی اونها هم به اندازه تو از عشق سهم دارن. 


وقتی که دختر کوچیکی بودم و بیشتر روزها آفتابی و روشن بودن، توی بالکن خونه مون که رو به کوچه و پر از گلدون بود بازی میکردم. بازی مورد علاقم توی اون ساعت روز که کوچه خالی و ساکت بود، حرف زدن با گل و گیاها و نوازش اونها بود، تنها ساعت هایی که آروم بودم و تقریبا کسی صدام رو نمیشنید. چقدر تیغ کاکتوس توی انگشتم فرو میرفت، گل های شاهپسند چقدر سست و ظریف بودن که با کوچکترین لمس میریختن زمین، گل شب بو که بنظرم حتی روز هام بو داشتن، چقدر از گوجه های مینیاتوری میترسیدم چون بهم گفته بودن سمیه و اگه بهش دست بزنم مسموم میشم و همیشه برام سوال بود پس چرا گلدونش رو نگه میداریم، چقدر  برگهای حسن یوسف خوشرنگ و پررو رشد میکردن، گل نسترن و اطلسی که همیشه پر از شته و زنبور بودن و کلی گیاه دیگه که نه اون موقع اسمشون رو میدونستم و نه الان. بعد که به خونه هایی بدون بالکن و پاسیو رفتیم، کم کم گلدون ها تغییر کردن و کم تر و کم تر شدن تا دیگه فقط چنتا گیاه تزیینی بدون گل برامون موند و عادت حرف زدن با گل ها از سرم افتاد و عادت های دیگه جاش رو گرفت.
حالا، با شنیدن «خدای ناشناخته»، دوباره اون حس نیاز به نوازش برگها و حرف زدن با گیاهان رو حس کردم. فکر میکنم دلم میخواد منم با طبیعت یکی بشم و از زیر پوستم شاهپسند و شب بو بزنه بیرون.