سبک روایت را دوست داشتم.
نوع نوشته سیال  بود و شاید در ابتدا خواننده را کمی سردرگم کند ولی هرچه جلو میرود خواننده با این نوع روایت بهتر هماهنگ می‌شود.
شاید شبیه ترین نوع روایت به این کتاب ، سمفونی مردگان بود.
        

          کتاب را با سخنی تمام کردم. متاسفانه چندان لذتی نبردم. البته میدانم که نظر من با سلیقه بیشتر خوانندگان متفاوت است وگرنه کتاب به چاپ ۲۱ نمی رسید. بیشتر شبیه یک فیلم بود. فضا سازی عالی ولی سطحی. همه چیز را خوب می‌دیدی ولی فقط می‌دیدی و از  شخصیت پردازی های عمیق که از کتابی که برنده بهترین رمان سال ۱۳۷۸ ایران انتظار می رفت، خبری نبود.
        

          فصل اول، مراسم تشییع، فصل فرهاد، را بیش‌تر از باقی فصل‌ها دوست داشتم و اصلا وقتی که می‌خواندمش، خودم هم درگیر بیمارستان بودم و همراه بیمار و این‌ها بماند. دیگر این‌که فهمیدم احتمالا دیگر تا ابدالآباد هم آن‌جور که باید دانشجوی هنرهای زیبا نخواهم شد، حتی اگر هرروزم همان‌جا بگذرد و نگذرد. و خب دیر آمدن همه‌جا همین است.
سناپور شاگردی گلشیری را کرده، قلمش روان است و سر و ته دارد و طولانی و کوتاه جملاتش جوری داستان را جلو می‌برد که خسته‌ات نمی‌کند. آغاز را بلد است و پایان را شاید کمی کمتر، اما بلد است تا همیشه، نیمه‌ای غایب بماند.