اول.
این کتاب یک تجربه‌ی جدید بود؛ تجربه‌ی همزمانی خواندنش با کلاس نویسندگی واقعا لذت‌بخش بود. می‌توانستم هر تکنیک و سبکی که استاد توضیح می‌داد رو تویش پیدا کنم و کیف کنم از مهارت نویسنده.

دوم.
حرف از مهارت نویسنده شد. واقعا از لحاظ فرم و عناصر داستان چیزی کم و کسر نداشت. اینکه رمان ۳۰۰ صفحه‌ای بنویسی با ۵ فصل که هر فصلش تماما یک صحنه‌ی پیوسته است، مهارت زیادی می‌خواهد.

سوم.
محتوای کتاب را دوست داشتم اما جاهایی برایم قابل‌درک یا دوست‌داشتنی نبود. برای اینکه خودم را با داستان مرتبط کنم، از آخرین ترمی که در دانشگاه تهران هستم استفاده کردم و رفتم توی کافه‌ی دانشکده‌ی هنر نشستم، به دانشجوها نگاه کردم و به سیگار کشیدن‌شان، پوشش‌شان و هزار چیز دیگر. زمانه خیلی عوض شده است و با این کتاب فرق دارد اما دانشگاه تهران همان روح و فضا را در خود نگه داشته است.
        

          سبک روایت را دوست داشتم.
نوع نوشته سیال  بود و شاید در ابتدا خواننده را کمی سردرگم کند ولی هرچه جلو میرود خواننده با این نوع روایت بهتر هماهنگ می‌شود.
شاید شبیه ترین نوع روایت به این کتاب ، سمفونی مردگان بود.
        

          کتاب را با سخنی تمام کردم. متاسفانه چندان لذتی نبردم. البته میدانم که نظر من با سلیقه بیشتر خوانندگان متفاوت است وگرنه کتاب به چاپ ۲۱ نمی رسید. بیشتر شبیه یک فیلم بود. فضا سازی عالی ولی سطحی. همه چیز را خوب می‌دیدی ولی فقط می‌دیدی و از  شخصیت پردازی های عمیق که از کتابی که برنده بهترین رمان سال ۱۳۷۸ ایران انتظار می رفت، خبری نبود.
        

          فصل اول، مراسم تشییع، فصل فرهاد، را بیش‌تر از باقی فصل‌ها دوست داشتم و اصلا وقتی که می‌خواندمش، خودم هم درگیر بیمارستان بودم و همراه بیمار و این‌ها بماند. دیگر این‌که فهمیدم احتمالا دیگر تا ابدالآباد هم آن‌جور که باید دانشجوی هنرهای زیبا نخواهم شد، حتی اگر هرروزم همان‌جا بگذرد و نگذرد. و خب دیر آمدن همه‌جا همین است.
سناپور شاگردی گلشیری را کرده، قلمش روان است و سر و ته دارد و طولانی و کوتاه جملاتش جوری داستان را جلو می‌برد که خسته‌ات نمی‌کند. آغاز را بلد است و پایان را شاید کمی کمتر، اما بلد است تا همیشه، نیمه‌ای غایب بماند.