سبک روایت را دوست داشتم.
نوع نوشته سیال  بود و شاید در ابتدا خواننده را کمی سردرگم کند ولی هرچه جلو میرود خواننده با این نوع روایت بهتر هماهنگ می‌شود.
شاید شبیه ترین نوع روایت به این کتاب ، سمفونی مردگان بود.
          

            کتاب را با سخنی تمام کردم. متاسفانه چندان لذتی نبردم. البته میدانم که نظر من با سلیقه بیشتر خوانندگان متفاوت است وگرنه کتاب به چاپ ۲۱ نمی رسید. بیشتر شبیه یک فیلم بود. فضا سازی عالی ولی سطحی. همه چیز را خوب می‌دیدی ولی فقط می‌دیدی و از  شخصیت پردازی های عمیق که از کتابی که برنده بهترین رمان سال ۱۳۷۸ ایران انتظار می رفت، خبری نبود.