بر خلاف ظاهر و چیزی که به نظر می‌رسه کتابی تمام نیست بلکه شروعی به جا و مقتدر برای ورود به مقصد نهایی که نویسنده قصد رسیدن به آن را دارد می‌باشد. 

مطالب متنوع و مکاتبی که انتخاب شدن از مقبولیت لازم نه کافی برخوردار هستند، نوشتار چند مکتب جذاب و روان، به خصوص سه مکتب شرقی ابتدای کتاب فصل اسلام به شدت کم‌بار و بی‌رمق، مفاهیم داروینی و هم‌بستگی‌های آن فنی و وقت‌گیر.

برای بهره‌برداری عمیق‌تر، رفت‌وبرگشت‌های فلسفی از سایر منابع لازم به نظر می‌رسد.
تلاش نویسنده در بی‌طرفی و رعایت نداشتن پیش‌فرض‌های تاثیرگذار ستودنی و اعتراف به متفاوت بودن دیدگاه‌های خوانندگانش او را به خودخوری یا محافظه‌کاری گریزناپذیری کشانده.
        

          چه می‌شود اگر بخواهیم با دوازده چهره متفاوت به آینه نگاه کنیم و هر بار انسانی دیگر ببینیم؟ کتاب دوازده نظریه دربارهٔ طبیعت بشر دقیقاً چنین تجربه‌ای است: یک سفر فکری از دل اسطوره‌ها و متون مقدس، تا نوک تیز ابزار تحلیل روان‌کاوی، علم، فلسفه تحلیلی و اگزیستانسیالیسم.

نویسندگان این کتاب، با ترکیبی از دقت آکادمیک و وضوح بیانی، ما را وارد دالانی می‌کنند که سقراط، افلاطون، ارسطو، دکارت، مارکس، فروید، داروین، بی. اف. اسکینر، ژان پل سارتر و دیگر متفکران در آن به نوبت دستمان را می‌گیرند و از منظر خود به سؤال کهن «انسان چیست؟» پاسخ می‌دهند. اما پاسخ‌ها نه نهایی‌اند، نه آرامش‌بخش. بلکه هر کدام، آتش تازه‌ای زیر خاکستر اطمینان‌های روزمره‌مان می‌زنند.

چیزی که این کتاب را از بسیاری آثار مشابه متمایز می‌کند، پرهیز از دگم‌اندیشی است. هیچ تئوری‌ای به عنوان حقیقت نهایی ارائه نمی‌شود. بلکه نویسندگان از ما می‌خواهند با هر فصل، در نقش یک منتقد ظاهر شویم: بفهمیم، مقایسه کنیم، و سپس قضاوتی نسبی ارائه دهیم. در واقع، کتاب نه تنها تبیین نظریه‌هاست، بلکه تمرینی برای تفکر انتقادی و فلسفیدن است.

در میان این نظریه‌ها، تضادها گاه شگفت‌انگیز است. از جبرگرایی زیست‌شناسانهٔ داروینی تا آزادی بی‌حد اگزیستانسیالیستی سارتر؛ از ذات‌گرایی افلاطونی تا نسبی‌گرایی فرهنگی. اما شاید پیام عمیق‌تر کتاب همین باشد: انسان، پروژه‌ای ناتمام و چندلایه است. ما محصول نیروهای طبیعی، ساختارهای اجتماعی، ناخودآگاه روانی و در عین حال، توانمند برای شکستن این چارچوب‌ها هستیم.

این کتاب برای دانشجویان فلسفه یا علاقه‌مندان به انسان‌شناسی فلسفی، نه تنها یک منبع درسی، بلکه یک دعوت‌نامه است؛ دعوت به بازاندیشی در باب خود، دیگران، و جایگاه‌مان در این جهان پرابهام.

در پایان، اگر بخواهم جوهره این اثر را در یک جمله خلاصه کنم، شاید چنین باشد:
انسان، موجودی است که دربارهٔ خودش نظریه می‌سازد—و در این نظریه‌سازی، معنای زندگی‌اش را می‌جوید.

پادکست دکتر طاعون