به نام خداوند لوح و قلم


داستان در مورد دختری ۱۲ ساله است به نام مینا.(که خب حتما میدونید چون عنوان کتاب همینه!) مینا به تازگی یک کتاب پلیسی نوشته که با توجه خوبی داستان و سن کم مینا حسابی همه گیر و معروف شده. اما با ورود کتاب جدیدی به بازار ، کتاب مینا سان تلمو کمرنگ شده و ناشر مینا که برای کتاب های دیگری قرارداد بسته بودن بهش میگه یکی از سه موضوع رو برای کتابش انتخاب کنه که بر خلاق میل مینا هیچ ربطی به داستان های پلیسی نداره! اون از این سه موضوع هنر های مدرن رو انتحاب میکنه چون از بقیه لااقل مطلوب تر بوده. و چیزی در روزنامه پیدا میکنه.... قتلی همراه با ارتباط با هنر های مدرن!


ایده کتاب خیلی خوب بود و نویسنده به خوبی تونسته بود دو تا موضوع بی ربط(هنر های مدرن و پرونده قتل) رو به زیبایی باهم ربط بده. از لحاظ داستانی مشکلی نداشت پیرنگ ها خوب و قانع کننده بودن و چیز غیر منطقی توی خط داستانی وجود نداشت.

شخصیت پردازی خیلی خوب بود مخصوصا ولر و اونکا و رادلی با وجود اینکه زیاد در متن داستان حضور نداشت و بقیه.
اما اگه ذهنیت های مینا رو در طول داستان بیان می‌کرد بهتر بود و نویسنده فقط در آخر ذهنیت رو نمی‌گفت.
و اینکه آگاتا با اینکه بزرگتر بود خیلی خنگ میزد! حالا ببینیم در جلد های بعدی هنوز هم خنگ هست یا نه(!)


و اینکه یه نکته ی خیلی مهم اینه ‌که درسته خیلی برای اطلاعات عمومی خوب بود ولی بعضی موقع ها ولی چرخش میچرخید دیگه از حرف زدن دست نمی‌کشید و خیلی خسته کننده می شد و به همین دلیل من متاسفانه یک فصل رو نصفش رو نخوندم و پریدم چون واقعا داشت موجب ریدینگ اسلامپ می شد و حوصله سر بر بود و  نکته ی جالب توجه اینه که من هیچ مشکلی در خط داستانی نخوردم و چیزی از داستان رو از دست ندادم. و بعدا هر وقت حوصله داشتم رجوع میکنم و میخونمش.


و اینکه به طرز غیر قابل منتظره ای غیر قابل منتظره بود! یعنی غیر قابل منتظره بودنش به سبک نویسنده بود و جدید و خلاقانه بود.

در کل ؛
نیم ستاره برای کسل کننده و طولانی بودن اطلاعات و صحبت های ولر
و نیم ستاره برای مشکلات ریزی توی شخصیت پردازی که گفته بودم 
در نتیجه ۴ ستاره که از نظرم نمره عادلانه و مناسبی هست

و اینکه پیشنهاد میشه بخونیدش ولی اگر صحبت های طولانی ولر براتون خسته کننده شد اگه نخونید و بعدا بخونید داستان غیر قابل فهم نمیشه. اگه دوست دارید که بخونید خسته کننده بود هم بعدا بیاد بخونیدش شاید برای خوندن کتاب خسته کننده باشه ولی جالب و قابل فهم توضیح داده و به خوبی متوجه تاریخ هنر مدرن میشین


        

          شروع کتاب مژده‌ی یک داستان پلیسی پرکشش با چاشنی اطلاعات هنری جذاب را می‌داد ولی هرچه داستان جلوتر رفت، وجه داستانی‌اش کمتر و وجه آموزشی و ویکیپدیایی‌اش بیشتر شد. تا این که شخصیت‌ها دیگر شده بودند شبیه "خانواده‌ی آقای هاشمی". همان قدر بدون عمق و هیچ شخصیتردازی خاصی و فقط اطلاعاتی به خواننده منتقل می‌کردند که لزوما هم ربطی به پیرنگ اصلی نداشتند.

پی‌نوشت: پایانش تقریبا قابل پیش‌بینی نبود. اگر خواندن قسمت‌های ویکی‌پدیایی‌اش را دوام بیاورید شاید اندازه‌ی یکی ستاره بیشتر از پایانش لذت ببرید.