از در کتابفروشی که زدم بیرون، خواندنش را شروع کردم. یک ساعت بعد که تمام شد،صفحه اولش نوشتم :«کتابِ در گردش!» و گذاشتماش همانجا گوشه خیابان؛ هنوز مزه نمکین شعرهای عباس احمدی زیر زبانم مانده...
        

          داشتیم آقای احمدی؟

«کلمن راز» به تقلید «گلشن راز» خواسته جواب سؤال‌های امروزی رو در همون قالب نظم و به صورت طنز بگه. اما در هر سه محور ضعیفه: پاسخگویی، شعر، طنز.
طنز که چه عرض کنم، تکنیک‌های خنده‌آفرینی دم‌دستی: اشاره به خر و الاغ و شلوار و زیرشلواری، معتاد و چاق و کج‌وکوله نشون دادن شخصیت‌ها (از محمد بن عبدالوهاب تا اُشو و علی‌محمد باب!)
در محور شعر هم ضعف‌های وزنی اونقدر زیاده که توجیه‌های «طنزه دیگه!» و «کلمات خارجیه خب!» موجَّه به نظر نمیاد. بیت‌های بسیاری از شعر هم هست که به وضوح مصرع‌های اضافی داره (جایی که شاعر برای جور شدن قافیه مجبوره یه جمله‌ی غریب بیاره که بعضی جاها به شعر کمک کرده و خیلی جاها نه).
در بحث پاسخگویی هم هیچ پاسخی در کار نیست و فقط ادعا میشه «این چیزمیزا جیزززه»!

از تراز کارهای آقای احمدی خیلی فاصله داشت.