این داستان، ضعف انسان را به تصویر می کشد و یادآوری می کند که نیروهای مخربی به صورت نهفته در وجود ما خفته اند که گاهی بیدار می شوند.

شکسپیر زندگی را آن گونه که هست، نشان نمی دهد. بلکه آن را آن گونه که باید باشد، ارائه می دهد. در واقع آن طوری که ما آن را دوست داریم.

کلئوپاترا سرش را پایین آورد ولی انتونی مرده بود. کلئوپاترا زمزمه کرد :<< خورشید خاموش شده است.جهان تاریک است. >>

خشم و غرور سبب می شود که لیر به به دو دخترش اعتماد کند که ذره ای شایستگی این اعتماد را ندارند. در این مورد او مانند گلاستر است که به حرف ادموند خائن اعتماد می کند. در پایان، لیر به حقیقت پی می برد، اما در شرایطی که به کلی دیوانه شده است و گلاستر نیز زمانی حقیقت را "می بیند" که نابینا شده است.