دیگران هیچ‌وقت باورشان نمی‌شد که من تمام تلاشم را می‌کنم تا کارهایم را به درستی انجام دهم. آن‌ها فقط تصور می‌کردند که من تنبلم.

برخی اوقات هیچ‌کاری انجام ندادن، بسیار سخت‌تر از انجام دادن یک کار بود.

در حالی که روی دست و پاهایم می‌خزیدم می‌دانستم که راهی برای زنده ماندن پیدا خواهم کرد. تلاش برای ایستادن روی پاهایم بی‌تاثیر بود اما فعلا با این وضعیت هم قادر بودم رو به جلو پیش بروم.

با خودم فکر کردم من این حس درد رو می‌شناسم. برای کسی به سن و سال من، کسی که سال اول دبیرستان است، درد حسی است که از مدت‌ها پیش در اعماق وجودش دفن شده، در طی سال‌ها با گوشت و خونش آمیخته و فقط هرازگاهی حس سوزشی را در قلب آن شخص به وجود می‌آورد و این‌گونه به او یادآوری می‌کند که هنوز هم حضور دارد.