یکی از فوق‌العاده ترین نمایشنامه هایی که خوندم!!!
طنز عالی! رویارویی با مسائل اجتماعی و سیاسی و از همه جهت یه شاهکار
        

          مرگ تصادفی یک آنارشیست یا تبلور نبوغ در ذهن یک دلقک 
خوندن این نمایشنامه رو به همه پیشنهاد میکنم، بخصوص کسانی که تجربه زندگی در حکومت های توتالیتر رو دارن.

هشدار: طرح این نمایشنامه براساس حوادث واقعي است؛ و هرروز تکرار می‌شود.
        

          «مرگ تصادفی یک آنارشیست» داستانی سیاسی است. اولش فکر نمی‌کردم داریو فو تا این اندازه چپ باشد؛ اما خب تا همین اندازه چپ است. 
دومین چیزی که با این نمایشنامه از داریو فو فهمیدم این بود که نویسنده‌ی خیلی خوبی است؛ ایده‌ی خوب، کشش داستانی، دیالوگ‌های جذاب و پایان‌بندی شسته‌رفته. 
        

          داستانی که نمایشنامه دارد کاملا واقعی است و از روی قتل یک آنارشیست به اسم پینلی نوشته شده.
دو نکته در این نمایشنامه حائز اهمیت است: متاتئاتر و شکستن دیوار چهارم. در ابتدای نمایش شاهد این شکستن دیوارچهارم با دیالوگ بازپرس با تماشاگران هستیم و در سراسر نمایشنامه این مورد تکرار میشه. متاتئاتر در سه مورد در این درام تکرار میشه و ما متوجه میشیم که در نمایشنامه‌ای که میخونیم یک نمایش دیگه هم در حال اجرا هست.
در سراسر درام مفهوم قضاوت بسیار اهمیت بالایی داره در کنار سویه‌های سیاسی که نویسنده داره از همان ابتدا بیان میشه که نویسنده هم با قضاوت می‌نویسد و نمیتوان آن را بدون هیچ طرفداری خواند.
در ابتدا فکر میکنیم که فقط یک روانی در درام هست اما رفته رفته دیالوگ و واکنش و رفتار شخصیت‌های دیگه نشان دهنده‌ی وجود فقط یک روانی در درام نیست بلکه هر شخصیت در موقیت‌های حساس که احساس خطر میکنند یک‌جور روانی هستند.
نمایشنامه سویه های سیاسی دارد اما رگه‌های طنز و قلم خوب داریو فو شخصی که به سیاست علاقه‌مند نیست رو هم همراه خود خواهد کرد روانی در اخر بیان میکنه که طرفدار دموکراسی هست درصورتی که همون دموکراسی هم کارساز نیست.
 
        

          این دومین نمایشنامه ای هست که خوندم 
این نمایشنامه، کمدی-سیاسی بود
⟡ شخصیت اصلی ما یک دیوانه با جنون تظاهر! 
کسی که عاشق نقش بازی کردنه و نمیتونه ازش دست بکشه (یکی از دلایلی دوستش داشتم)  و چندین بار هم بخاطر جعل هویت دستیگر شده!  اما اینبار آشوب بیشتری بپا میکنه و توی اداره پلیس چندین نقش رو به خوبی اجرا میکنه و با قلم زیبای داریوفو ما از دید طنز شاهد فساد های سیاسی و ظلمِ ستمگر به مظلوم یا بی‌گناه ها هستیم 
داریوفو باوجود چپگرا بودنش نشون میداد که « با وجود مخالفتش با راستگرا ها، مخالف چپگرا های افراطی هم هست»
دیوانه با اینکه پشت شوخی هاش مفهوم های عمیقی داشت، به سخره گرفتن سیاست و فساد اخلاقی بالادستی ها و اشاره به فاصله طبقاتی و غیره... مارو میخندوند! 
「 اما با این وجود خواننده نمیتونه مرز احساسی بین خودش و اون دیوانه بازیگر رو کامل کنار بذاره و باهاش همزاد پنداری کنه. 」
دیوانه یک شخص نیست. حداقل برای من نبود. 
دیوانه یک نماده... یه الگو.. یه.. حقیقت! 📍
اینکه در سیاست نه عدالتی هست نه حقیقتی و نه هیچ! 
_ حقیقت رو فقط دیوانگان به ما میگن و سلاح اونها خنده هست!  طنز!  طنز مطلق! 
و در آخر.. 🪟
_ دوست ندارم چپگراهای افراطی پیروز شوند و یا راست گراهای افراطی... چکار باید کرد؟ ‌می‌گذارم بر عهده شما.