این کتاب ترسناک نیست!
این کتاب ترسناک نیست!
این کتاب ترسناک نیست!
با داستانهای این جلد  بیشتر حال کردم، فکر میکنم بخاطر ترجمه‌ی بهترش بود. مرسی از فرزین سوری و رفقاش :*
اما به تمام ارواح مردگان و خدایان ترسناک تاریخ کائنات قسم، هرکاری کردم ترسم نیومد. حتی خوندنش در نیمه شب، زیر نور رعد و برق درحالیکه پنجره اتاق بازبود و پرده ها با وزش باد سرد شکل ارواح رقصان رو بخودشون گرفته بودن، کمکی نکرد.
آقای لاوکرفت گرلمی، تو سعیت رو کردی، شایدم نکردی، شاید اگر تنبل نبودی و ایده های خلاقانه‌ات رو بیشتر پرورش میدادی بهتر بود. بنظرم  اون ایده‌ای توصیف نکردن موجودات ترسناک به بهانه‌ای اینکه کلمه‌ای برای توصیفشون وجود نداره ،یا صداهایی که هیچ بشری نشنیده و اینجور سرکار گذاشتن خواننده اصلا خوب کار نکرده. من میذارم به حساب تنبلی ذهنیت چون خودمم خیلی ازش استفاده میکنم وقتی حوصله توضیح ندارم.
.
.
در کل ایده های اولیه داستانها رو دوست دارم، ولی خیلی هول هولکی شروع و تموم میشن. درست مثل تعریف کردن کابوس سر صبحه.  یکی اگر باشه فن‌فیکشن این داستانا رو بنویسه خیلی خوب میشه :))  هر کدوم از داستانهای کوتاهش پتانسیل داستان بلند شدن رو دارن بنظرم.
.
.
هفت تا داستان کوتاه بود که  "موشها در دیوار" و "هیپونوس" رو بیشتر دوست داشتم چون اون فرم ابهام و معماگونه‌شون قویتر بودن از بقیه. از اون جمله های کذایی " در وصف نیاید" و " در این مقال نگنجد" هم  خیلی کمتر استفاده کرده  :)))))
.
.
دیشب که فیلم seven seal  رو دیدم بیشتر ترسیدم
        

          نمی‌شود بدون حرف زدن از آلن‌پو وارد ماجراهای لاوکرفت شد. سنت نوشتاری هر دو تقریباً شبیه هم هست. انگار چیزی ورای این دنیای مادی وجود دارد که ما آن را نمی‌شناسیم و همین موجب ترس ما است. جادوی سیاه، خدایان، علوم غریبه، زنده شدن مردگان و هر چیز دیگری که انگار با علم ما همسان نیست. و ترس اصلی داستان‌های لاوکرفت هم همین است و برای همین هم ماندگار است. 
برعکس داستان‌های ترسناک دیگر، ما از این که «نمی‌دانیم» چه اتفاقی برایمان می‌افتد و با چه روبرو هستیم می‌ترسیم. شبیه گم‌ شدن در دل شهری غریبه، ترس از تاریکی و ... این ترس‌ها با ترس از موش یا غول یا هیولا فرق دارند. داستان‌های لاوکرفت کوتاه هستند و خیلی سریع ماجرا را می‌گوید و از آن می‌گذرد. انگار بهت‌زده می‌مانی که چه شد! یا چرا یک‌هو تمام شد! ویژگی دیگر لاورکرفت خلق موجودات خداگونه‌ای است که حالا دیگر از خود لاوکرفت هم مشهورتر هستند (مثل کطولحو). 
خواندن آثار لاوکرفت دنیایی وهم‌ناک از سطح زیرین زندگی ما است. وقتی وقایعی پیش می‌آید که نمی‌دانیم از چه قرار است و انگار کسانی هم که می‌دانند جرئت بازگو کردنش را ندارند.
        

          داستان‌هایی تاریک اما نه چندان ترسناک.  لاوکرافت با چنان لحن حماسی و با شکوهی از ترس و تاریکی نوشته که به جای ترسیدن، از خواندن لذت می برید.
ادبیات حماسی گونه و با شکوهی داشت که مترجم هم به خوبی، اون حال و هوا رو منتقل کرده بود. ترسناکی اش شبیه ترسناکی داستان های هالیوودی بود. پر از چیزهای لزج و خون و خونریزی در نتیجه (حداقل در نظر من) ترسناک نبود. بیشتر مشمئز کننده بود. البته یک دلیل دیگه که از ترسناک بودن داستان ها کم می کرد، این بود که دائم بر ترسناکی،شومی، شیطانی بودن و ... تاکید می کرد و اون قدر خواننده رو درگیر توصیفاتش می کنه که قدرت تخیل آدم رو تحلیل می بره. شرح زیاد از ابهام و گنگی کم می کنه و ذهن انسان (حداقل ذهن شرقی) از موهومات و چیزی که نتونه درکش کنه بیشتر می ترسه تا چیزی که براش واضح و مشخص باشه. برای همین لاوکرافت در ترساندن انسان امروزی چندان موفق نیست.
بین داستان هاش، داستان رنگی از فضا رو بیشتر دوست داشتم و بیشتر قابلیت ترساندن داشت (هرچند موفق هم نشد) اما نوآوری بیشتری داشت و جالب بود.
خوندنش خالی از لطف نیست، به ویژه قدرت دنیاپردازی و ادبیات غنی توصیفی اش به نظرم داستان ها رو برای خواندن ارزشمند می کنه.
داستان ها به انتخاب مترجم برای این مجموعه گردآوری شدند و ترجمه هم بسیار خوب و متناسب بود.