یادداشت زهرا دشتی

        داستان‌هایی تاریک اما نه چندان ترسناک.  لاوکرافت با چنان لحن حماسی و با شکوهی از ترس و تاریکی نوشته که به جای ترسیدن، از خواندن لذت می برید.
ادبیات حماسی گونه و با شکوهی داشت که مترجم هم به خوبی، اون حال و هوا رو منتقل کرده بود. ترسناکی اش شبیه ترسناکی داستان های هالیوودی بود. پر از چیزهای لزج و خون و خونریزی در نتیجه (حداقل در نظر من) ترسناک نبود. بیشتر مشمئز کننده بود. البته یک دلیل دیگه که از ترسناک بودن داستان ها کم می کرد، این بود که دائم بر ترسناکی،شومی، شیطانی بودن و ... تاکید می کرد و اون قدر خواننده رو درگیر توصیفاتش می کنه که قدرت تخیل آدم رو تحلیل می بره. شرح زیاد از ابهام و گنگی کم می کنه و ذهن انسان (حداقل ذهن شرقی) از موهومات و چیزی که نتونه درکش کنه بیشتر می ترسه تا چیزی که براش واضح و مشخص باشه. برای همین لاوکرافت در ترساندن انسان امروزی چندان موفق نیست.
بین داستان هاش، داستان رنگی از فضا رو بیشتر دوست داشتم و بیشتر قابلیت ترساندن داشت (هرچند موفق هم نشد) اما نوآوری بیشتری داشت و جالب بود.
خوندنش خالی از لطف نیست، به ویژه قدرت دنیاپردازی و ادبیات غنی توصیفی اش به نظرم داستان ها رو برای خواندن ارزشمند می کنه.
داستان ها به انتخاب مترجم برای این مجموعه گردآوری شدند و ترجمه هم بسیار خوب و متناسب بود.