گل داوودی سفید نماد عزاداری در کره جنوبیه و فکر می‌کنم همین جمله برای توصیف دردناک بودنِ این کتاب کافی باشه.

"در حال حاضر از ده‌ها هزار زنی که توسط ارتش ژاپن به بردگی گرفته شده بودند، تنها چهل و چهار نفر هنوز زنده هستند تا به جهانیان بگویند که در زمان اسارتشان بر آن‌ها چه گذشته است، چگونه زنده ماندند و چگونه به خانه بازگشتند."

داوودی سفید بر اساس داستان واقعیِ زنان آسایشگر نوشته شده؛ دختران جوان کره‌ای که در جریان جنگ جهانی دوم به بردگی جنسی برای سربازان ژاپنی مجبور می‌شدن. من اولین بار بود که راجع به این موضوع می‌خوندم و همچنین اولین باری بود که عبارت "زنان آسایشگر" رو می‌شنیدم. این عبارت برای توصیف وضعیت این زنان باورنکردنیه و به نظرم نوعی تلاش برای عادی‌سازی و کم‌اهمیت جلوه دادن وضعیت اون‌هاست، در حالی که واقعیت اینه که بسیاری از اون‌ها با خشونت و اجبار به این کار گمارده شدن و تحت شرایط غیرانسانی زندگی می‌کردن!

این کتاب یکی از تأثیرگذارترین، دردناک‌ترین و تلخ‌ترین کتاب‌هایی بود که تا حالا خوندم. با علم به اینکه قراره کتاب دردناکی باشه، شروعش کردم ولی اصلاً نمی‌دونستم قراره با چه چیزی روبرو بشم. بعد از خوندن ۵۰ صفحه‌ی اول کتاب، انقدر عصبی شدم که کتاب رو کنار گذاشتم و چند ساعت تلاش کردم تا آروم بشم. واقعاً خوندن کتاب برام راحت نبود و بعد از هر بخش و گاهی بعد از هر صفحه باید مکث می‌کردم و انقدر نفس عمیق می‌کشیدم که به اعصابم مسلط بشم. ولی ادامه‌ش دادم چون باید سرگذشت هانا و امی رو می‌خوندم و باید از این جنایت باخبر می‌شدم. چون این کتاب فقط روایت‌کننده‌ی جنایت بر زنان کره‌ای نیست؛ بلکه درباره‌ی تمام زنانیه که در طول تاریخ در جنگ‌ها مورد جنایت قرار گرفته‌اند.

علاوه بر داستان دردناک کتاب، من شیوه‌ی روایت داستان و موازی پیش بردن روایات هانا و امی رو دوست داشتم. 
امی که بار شرم رو در تمام زندگیش به دوش کشید و این شرم، به جزئی از وجودش تبدیل شده بود و "هان" وجودش بود.

و چیزی که خیلی برای من دردناک بود اینه که ژاپن هنوز از قربانیان این تجاوزها عذرخواهی نکرده و کره جنوبی و ژاپن در مورد زنان آسایشگر به "توافق" رسیدن که مجسمه‌ی صلح رو از جلوی سفارت ژاپن بردارن و دیگه هرگز درباره‌ی زنان آسایشگر صحبت نکنند. توافقی بین دو کشور... و زنانی که اگر بودند از غمِ این توافق دوباره می‌مُردند.

یادداشت رو با بریده‌ای از کتاب تموم می‌کنم:
"سالیان درازی از پایان جنگ و آغاز اعتراضات می‌گذرد اما این جنایات همچنان بی‌جزا مانده است. قربانیان چه کاری باید انجام می‌دادند که لایق یک عذرخواهی باشند؟ چه باید می‌دادند؟" 🕊
        

          یادمه این کتاب رو توی اتوبوس و مترو می خوندم 
گاهی خوندنش انقدر دردناک می شد که کتاب رو می بستم چشمام رو به سمت مردم می‌چرخوندم نفس  عمیق می‌کشیدم  و سعی می‌کردم اروم باشم .
چندین بار این اتفاق افتاد تا جایی که نشد و بغض من شکست .
خوندن کتاب هایی که محور اصلی اتفاقاتش تجاوز باشه اونم تجاوز های پی در پی اصلا اسون نیست
خواندن این کتاب آسان نبود، اما خوشحالم که آن را خواندم. این ادای احترامی زیبا به زنان کره ای است که در طول اشغال ژاپن از خانه هایشان ربوده شدند و مجبور شدند به "خانه آسایش زنان" بروند ، عبارتی باورنکردنی ملایم برای بردگان جنسی که مجبور به آن شدند. همچنین ادای احترامی و یادآوری است، همانطور که نویسنده در یادداشت خود اشاره می کند، به همه زنانی در سراسر جهان که در زمان جنگ مورد تجاوز قرار گرفته اند.

این رویدادهای وحشتناک رفتار وحشیانه، داستان آنچه برای این زنان اتفاق افتاد، از طریق زندگی دو خواهر به تصویر کشیده شده است. روایت های جداگانه آنها با فاصله زمانی چند دهه روایت می شود، اما هر کدام بخش مهمی از افکار، رویاها و خاطرات دیگری هستند.

هانا، خواهر بزرگتر، روایت خود را در سال 1943 آغاز می‌کند، زمانی که در شانزده سالگی مهارت مادرش را به عنوان یک "هنیو"، یک غواص و ماهیگیر، آموخته است. با وجود اشغال ژاپن، زندگی آنها در این جزیره کوچک در سواحل جنوبی کره آرام اما محتاط بوده در حالی که از سربازان ژاپنی می ترسیدند. داستان او از رفتار وحشیانه و بیرحمانه به عمق وجود نفوذ می کند. آنچه برای هانا اتفاق می افتد برای افراد ضعیف نیست.

فصل‌های هانا با خاطرات خواهر کوچکترش امی در سال 2011 تناوب دارد، زمانی که امی گذشته‌ای را که از خانواده‌اش پنهان کرده بود، تعریف می‌کند، و به آنها نمی‌گوید روزی  خواهرش توسط یک سرباز ژاپنی دستگیر شد، در حالی که هانا سعی می‌کرد خواهر کوچکش را از این سرنوشت نجات دهد. امی، اگرچه توسط سرباز ژاپنی گرفته نشده بود، اما دوران وحشتناکی را که تحمل  کرد.  او سرانجام به فرزندانش از از دست دادن ها، غم و اندوه خود، چیزهای وحشتناکی که برای دهکده و خانواده اش اتفاق افتاد صحبت می کند.

این یک اثر داستانی است، اما حقیقت گذشته را در خود جای داده است، همان کاری که یک اثر خوب از داستان های تاریخی می تواند انجام دهد. به نظر می رسد این کتاب به خوبی تحقیق شده باشد. به نظر کلیشه ای می رسد که بگوییم این کتاب دلخراش و طاقت فرساست، اما یافتن کلمات دیگری به غیر از این کلمات عادی دشوار است. نکته اینجاست که در این کتاب هیچ چیز معمولی نیست.

مری لین برشت در یادداشت خود می گوید: "از آن ده ها هزار زن و دختری که توسط ارتش ژاپن به بردگی درآمدند، تنها چهل و چهار زن کره جنوبی (در زمان نوشتن این کتاب) هنوز زنده هستند تا به دنیا بگویند چه اتفاقی در اسارت برایشان افتاده است، چگونه زنده مانده اند، و چگونه به خانه بازگشتند. ما هرگز نخواهیم دانست که چه اتفاقی برای سایر زنانی افتاد که قبل از اینکه فرصتی برای اطلاع رسانی به دنیا درباره رنجشان پیدا کنند، جان باختند.» او با این رمان به آنها صدا داده است. 


        

          با سلام 
یادداشت نوشتن برای این کتاب سخت ترین کار ممکن است؛چون کلمات نمی توانند احساسی که حین و بعد از مطالعه این کتاب پیدا خواهید کرد بیان کند؛ این احساسات عمیق در قلب و روح نفوذ پیدا خواهند کرد و در قالب کلمات نمی گنجند.
خلاصه پشت کتاب:
داوودی سفيد، روايتی قوی و دردناک از زندگی دو خواهر به نام‌های هانا و امی است كه جنگ، مسير زندگی‌شان را جدا می‌كند. هانا توسط افسران ژاپنی ربوده می‌شود و بايد برای بقا تلاش كند. زندگی امی در كره نيز دستخوش جنگ دو كره شده و برای هميشه دگرگون می‌شود.
امتیاز گودریدز:4.4
این داستان روایتگر مستقیم و ظالمانه ی جنگِ مردان می باشند؛ مردان که  آغازکننده جنگ ها می باشند اما تلفات عمیق آن جنگ ها را زنان متحمل شدند.
زنانی مستقل، زیبا و قوی که در پساجنگ قوی‌تر، شکسته تر و غمگین تر می شوند.
هانا، قهرمان داستان کتاب ما، زنی است از دسته همان زنان قوی و مستقل که برای زندگی خود می کوشد اما دیوِ سیاه و زشت جنگ او را مجبور به انتخاب می کند که آیا خود قربانی جنگ باشد یا خواهر کوچکترش 
و اینجا شاهد فداکاری عظیمی از سوی او هستیم؛ فداکاری که همان مردان آغازکننده جنگ هیچگاه انجام نخواهند داد!
اما این فداکاری عظیم بهای سنگینی را برای روح جوان و شاداب هانای ما دارد؛ او تبدیل به زنان آسایشگر می شود.حتی این نام هم ظلمی در حق آنان بود و هست.عبارت زن آسایشگر برگردانی است از واژه ژاپنی ایانفو (慰安婦) که در زبان عامیانه ژاپنی به معنای روسپی است!!
چه آسایشی را خواستار بودید ای مردان جنگ طلب!ای سربازان!تاوان خواسته های شهوانی شما را چرا باید زنان بر دوش بکشند!!
 قلب من سرشار از خشم و اندوه است؛خشم از سربازان و اندوه برای دختران و زنانی که از خانه هایشان،خانواده هایشان،کشورشان به اجبار برده شدند.
آیا ظلم و ستم شما کافی نبود که خواستید با پول آبروی رفته خود را بپوشانید!حتی عذرخواهی تک تک شما برای قلب ها و روح های شکسته آنان کافی نیست!!
در طول مطالعه کتاب بسیار گریستم،بسیار خشمگین شدم و همواره در تلاش بوده و هستم که انسان های بیشتری این کتاب را مطالعه کنند تا هوس جنگ مجدد به سرشان نزند!!
این کتاب را بخوانید و معرفی کنید؛نگذارید مجدد تاریخ زشت و سیاه تکرار شود
شما، مردان در سرتاسر دنیا بدانید که می‌توانید روح و جسم زنان را بشکنید اما هرگز نمی‌توانید لکه های ننگ خود را پاک کنید! 
سرگذشت هانا و امی و ...هرگز در قلب زنان فراموش نخواهد شد

        

          داوودی سفید نگرش جدیدی از تاریخ کره جنوبی به من داد. شخصیت اصلی کتاب «هانا» خیلی به دلم نشست و توی پایان داستان آزادی هانا رو احساس می‌کردم، با خوندن این کتاب با دختر خاصی رو به رو می‌شید.