بعد [خلبان علی بصیرت] نامه‌ی خانمش را نشان داد که از صلیب سرخ به دستش رسیده بود. نامه را که خواندم، تحت‌تاثیر قرار گرفتم. خانمش نوشته بود: «علی‌جان، از اینکه برای وطنمان رفتی و جنگیدی و اسیر شدی، به تو افتخار می‌کنم. سعی کن در اسارت طوری زندگی کنی که این عزت و افتخار باقی بماند و خدشه‌دار نشود.»

... علی [بصیرت] نشست و از خاطراتش گفت. از موقعی گفت که من [اکبر صیاد بورانی] در پایگاه مهرآباد برای خلبانی کابین یک آموزش می‌دیدم و خودش برای خلبانی کابین دو. آن موقع کمی تپل بود. یک روز که تیمسار خاتمی، فرمانده وقت نیروی هوایی، از گردان آموزشی بازدید می‌کرد، دید علی وزنش زیاد است، به او گفت: «بعداً بیا با تو کار دارم.» علی رفت. خاتمی او را سوار هلیکوپتر کرد و برد در کوه‌های اطراف طالقان، جیب‌هایش را خالی کرد و جایی پیاده‌اش کرد که تا دو روز به آبادی‌ای دسترسی نداشته باشد. گفت که باید خودت را لاغر کنی. دو روز طول کشید تا علی خودش را رساند کنار جاده. یکی هم کمکش کرد تا رسید تهران. سر این موضوع کلی با هم خندیدیم.

به خاک ایران که رسیدیم، از ماشین پیاده شدیم. سجده کردم و زمین را بوسیدم. بلند شدم اشک ریختم. نمی‌دانستم چه کنم، کدام طرف بروم، با که حرف بزنم، چه بگویم. احساس عجیبی داشتم. انگار کپسول گازی داشت توی بدنم منفجر می‌شد. بی‌اختیار گریه می‌کردم. هر طرف می‌رفتم، مرد و زنی را عکس به دست می‌دیدم که دنبال گمشده‌هایشان بودند. مدام می‌پرسیدند: «شما صاحب این عکس را ندیده‌اید؟»