شاید طولانی‌ترین کتابی که در حوزه دفاع مقدس خواندم بود و بیشترین روایت را از جزئیات  عملیات‌های مختلف، به خصوص در حوزه‌های مربوط به اطلاعات و فرماندهی داشت. خواندن کتاب نه سخت بود نه آسان و زمان زیادی برد، روزی 10 صفحه حدودا می‌خواندم اما واقعا دوست داشتم بیشتر با این مردان از خود گذشته روزگار آشنا شوم. مردانی که وقتی به جبهه رفتند نوجوانی بیش نبودند و آنجا بزرگ شدند، 8 سال از بهترین سال‌های عمرشان را جان بر کف گذراندند و با روحیه عاشورایی از وطن و اعتقادشان دفاع کردند.
روایت‌های این کتاب خیلی بهتر توانست به من نشان دهد که سینما تا الان فقط کلوزآپ هایی از دفاع مقدس را به ما نمایش داده و دیدن لانگ شات دفاع مقدس بسیار سخت است و همین مرا به مطالعه بیشتر در این حوزه علاقه‌مند کرده. به نظر می‌رسد ما هنوز با همان مسائلی درگیر هستیم که  در 8 سال دفاع مقدس جبهه وجود داشت.
خداوند به آقای رضایی اجر بدهد و او را با رفقای شهیدش همنشین کند.
اما نگارش کتاب چند ضعف هم داشت. جزئیاتی از مناطق عملیاتی ذکر می‌شد که بهتر بود حداقل یک نقشه یا تصویر مناسب پیوست آن می‌شد. همچنین گذر زمان و عمر آقای رضایی در طول نوشته حس نشد و انگار این شخصیت خیلی بزرگ نشد، یک شخصیت داشت در طول هشت سال.
        

          واااای احساس می کردم کتاب را طلسم کرده اند
هرچه می خواندم تمام نمی شد.
صفحات زیاد و فونت ریز واقعا اذیت کننده بود.
        

          شنیده‌اید که لشکر عاشورا صف شکن بوده؟ این کتاب را بخوانید تا معنایش را بدانید.
دیده‌اید که همه لشکر عاشورا برای مهدی باکری حمید بوده‌اند؟ این کتاب را بخوانید تا درک کنید.
شنیده‌اید که در جبهه‌ها صفا و صداقت و ایمان موج می‌زده؟ این کتاب را بخوانید تا بفهمید همه این‌ها به دست‌ آوردنی است نه به دست‌دادنی!
این آخری را گفتم تا تجربه خودم را از برگردان زندگی روزمره و درگیری‌های کاری و خانوادگی و فکری را به درس‌ها وتجربه‌ها و روایات عرصه جنگ به خودم یادآور شوم.
می‌شود در این روزگار و در پهنه تهران و ایران هم با لشکر خوبان محشور بود.
زبان مطایبه‌‌آمیز راوی با نکته‌سنجی مثال‌زدنی خانم سپهری کاری می‌کند که کتاب را لاجرعه سر بکشید.