این کتاب رو بعد دنیای سوفی خوندم. خب دنیای سوفی برای شخص من خیلی جالب توجه نبود. چون قبل از اون با آثار فلسفی دیگه آشنا شده بودم. شاید این باعث شد که توقعم از کتاب مرد داستان فروش چندان بلندایی نداشته باشه‌. موقع خوندن کتاب، ولی ازش خیلی لذت بردم. نه از خود داستان یا قلم گوردر، بلکه از داستان‌هایی که شخص اول رمان توی  این داستان روایت می‌کنه. هر کدوم از پیش‌نویس‌های کوتاه خودش قابلیت یک رمان مستقل داشت. 
کتاب مرد داستان فروش رو سال‌های نوجوانی خوندم. نمیدونم اگر الان بخونم چه حسی بهش دارم. ولی اون موقع تا مدت‌ها با داستان‌هاش توی ذهنم بازی می‌کردم.
        

          یوستین گاردر،عادت عجیبی در نوشتن مطالب نامربوط و عمدتا" علمی لا به لای داستان هاش داره .از نظر من خیلی خوبه که ما در خلال مطالعه ی کتاب ها مطلبی هم از اون کتاب یاد بگیریم و کتاب ها صرفا" جنبه سرگرمی نداشته باشند، اما فقط در صورتی که به خود داستان اصلی لطمه ای وارد نشه.مثلا در کتاب دختر پرتقالی، وقت و بی وقت سفینه فضایی هابل وارد داستان میشد و نویسنده با آب و تاب هر چه تمام تر و به تفصیل راجع به این سفینه سخنرانی می کرد
در هر دو کتابی که من از این نویسنده خوندم انقدر مطالب خارج از موضوع وارد داستان شده بود که گاهی اوقات حسابی حوصله م سر می رفت
 در کل کتاب بدی نبود ولی خیلی بهتر می شد اگر قسمت های اضافه حذف شده بود  :دی
        

          کتابی تامل برانگیز با معماهای زیاد بود ولی خط داستانی انقدر که باید من رو درگیر خودش نکرد. آخر داستان همان طور که انتظار داشتم معماها گشوده شد و نویسنده سعی داشت در ما شگفتی ایجاد کند ولی به نظرم انقدر که باید موفق نبود
        

          وقتی از نویسنده ای شاهکاری مثل ( دنیای سوفی ) خوانده باشی، دیگر متوسط بودن، راضی ات نمی‌کند. روایتی با زاویه دید اول شخص، از خاطرات یک نویسنده‌ی تنها، از زمانی که فرزند طلاق در یک زندگی آشفته بوده، تا جوانی که هیچ‌گاه نتوانسته یک ارتباط عاطفی پایدار را تجربه کند.
        

          کتاب جالبی بود اما مثل کتاب دختر پرتقالی گاه و بیگاه وارد بحث های بی ربط و فرعی طولانی میشد جوری که یادت میرفت چیشد که ماجرا به اینجا کشیده شد و میشه گفت کل کتابو میتونست توی حدودای ۱۵۰ صفحه جمع کنه ولی مث اینکه نویسنده علاقه زیادی به اضافه گویی داشته(: