این کتاب رو بعد دنیای سوفی خوندم. خب دنیای سوفی برای شخص من خیلی جالب توجه نبود. چون قبل از اون با آثار فلسفی دیگه آشنا شده بودم. شاید این باعث شد که توقعم از کتاب مرد داستان فروش چندان بلندایی نداشته باشه‌. موقع خوندن کتاب، ولی ازش خیلی لذت بردم. نه از خود داستان یا قلم گوردر، بلکه از داستان‌هایی که شخص اول رمان توی  این داستان روایت می‌کنه. هر کدوم از پیش‌نویس‌های کوتاه خودش قابلیت یک رمان مستقل داشت. 
کتاب مرد داستان فروش رو سال‌های نوجوانی خوندم. نمیدونم اگر الان بخونم چه حسی بهش دارم. ولی اون موقع تا مدت‌ها با داستان‌هاش توی ذهنم بازی می‌کردم.
        

          کتابی تامل برانگیز با معماهای زیاد بود ولی خط داستانی انقدر که باید من رو درگیر خودش نکرد. آخر داستان همان طور که انتظار داشتم معماها گشوده شد و نویسنده سعی داشت در ما شگفتی ایجاد کند ولی به نظرم انقدر که باید موفق نبود
        

          وقتی از نویسنده ای شاهکاری مثل ( دنیای سوفی ) خوانده باشی، دیگر متوسط بودن، راضی ات نمی‌کند. روایتی با زاویه دید اول شخص، از خاطرات یک نویسنده‌ی تنها، از زمانی که فرزند طلاق در یک زندگی آشفته بوده، تا جوانی که هیچ‌گاه نتوانسته یک ارتباط عاطفی پایدار را تجربه کند.
        

          کتاب جالبی بود اما مثل کتاب دختر پرتقالی گاه و بیگاه وارد بحث های بی ربط و فرعی طولانی میشد جوری که یادت میرفت چیشد که ماجرا به اینجا کشیده شد و میشه گفت کل کتابو میتونست توی حدودای ۱۵۰ صفحه جمع کنه ولی مث اینکه نویسنده علاقه زیادی به اضافه گویی داشته(:
        

          "مرد داستان‌فروش" اثر یوستین گوردر یه داستان فلسفی با حال و هوای داستان‌های قبلی نویسنده‌ست، ولی این بار درباره‌ی خودِ داستان‌سرایی و قدرت قصه‌هاست. 

اما داستان این‌جا متوقف نمی‌شه. بر خلاف باقی آثار نویسنده که بیشتر اون‌ها پیام‌های مذهبی و معنوی دارن، این کتاب کاملا برخلاف اون‌ها نوشته شده و در رابطه با مردی با ویژگی‌های ذهنی و اخلاقی خاصه. 

این کتاب یه جورایی درباره‌ی ماهیت خلاقیت، نویسندگی و ارزش ایده‌ها و همینطور ماهیت اخلاقی زندگی و هنره. 

پر از گفت‌وگوهای فلسفی که به سبک خاص گوردر، خواننده رو درگیر می‌کنه و ازش می‌خواد درباره‌ی نقش قصه‌ها در زندگی فکر کنه.

توضیح راجب کتاب، داستان رو لو می‌ده پس تا همین‌جا کافیه 😊


        

          یوستین گاردر،عادت عجیبی در نوشتن مطالب نامربوط و عمدتا" علمی لا به لای داستان هاش داره .از نظر من خیلی خوبه که ما در خلال مطالعه ی کتاب ها مطلبی هم از اون کتاب یاد بگیریم و کتاب ها صرفا" جنبه سرگرمی نداشته باشند، اما فقط در صورتی که به خود داستان اصلی لطمه ای وارد نشه.مثلا در کتاب دختر پرتقالی، وقت و بی وقت سفینه فضایی هابل وارد داستان میشد و نویسنده با آب و تاب هر چه تمام تر و به تفصیل راجع به این سفینه سخنرانی می کرد
در هر دو کتابی که من از این نویسنده خوندم انقدر مطالب خارج از موضوع وارد داستان شده بود که گاهی اوقات حسابی حوصله م سر می رفت
 در کل کتاب بدی نبود ولی خیلی بهتر می شد اگر قسمت های اضافه حذف شده بود  :دی
        

          این کتاب در واقع یه تک‌گوییه. راوی داره داستان زندگیش رو از اول برامون تعریف می‌کنه تا بفهمیم چی شد که الان از ترس جونش تو یه هتل پنهان شده...

و این آدم واقعا موجود عجیبیه، یه نابغه با تخیلی بی‌نهایت. کسی که سرش پر از هزاران ایده و داستانه ولی دقیقا همین تزاحم ایده‌ها باعث می‌شه هیچ‌وقت به فکر نویسنده شدن نیفته. 
در نتیجه چی کار می‌کنه؟ تبدیل می‌شه به یه مرکز توزیع ایده و این بذرهای آماده رو به نویسنده‌ها می‌فروشه...

🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅🔅

شخصیت این آدم از بچگی به مذاقم خوش نیومد. 
خیلی عجیب و غریب و تودار و بسیار بزرگ‌تر از سنش بود.
بزرگ هم که شد همین بود، با این تفاوت که ارتباط با زن‌های بی‌شمار هم بهش اضافه شد.
با این حال، وقتی قضیه خطرناک شد اصلا دلم نمی‌خواست اتفاقی براش بیفته و خودم از این حس تعجب کردم! 

کلا هم نیمهٔ دوم داستان به نظرم واقعا جالب‌تر و پرکشش‌تر از نیمهٔ اولش بود.
و بعد اتفاقات فصل‌های آخر...
پایان کتاب هم باز بود و برخلاف روال همیشگیم از این پایان باز خوشم اومد و انتظارش رو هم نداشتم.

ولی با خودم می‌گم گوردر با این داستان چی می‌خواست بگه؟
چون من از این نویسنده کم نخوندم (با این کتاب، ۷ تا) و تا جایی که یادمه همیشه یه حرف مهمی در مورد زندگی و فلسفه و این‌جور چیزها تو کتاب‌هاش پیدا می‌شد.
ولی در مورد این یکی مطمئن نیستم...

اجرای صوتی کتاب هم خوب بود 👌🏻
        

          کتاب جالبی بود و ارزش یک بار خواندن را دارد، ولی در خواندن، خوانش و نقد آن باید به تذکر  آقای  فرجی در نقد این کتاب  توجه کرد، که در سال ۱۳۸۶ و در نشستی که‌ در سرای اهل قلم تشکیل شد، بیان نمود. 
محسن فرجی، روزنامه نگار، داستان‌نویس و منتقد ادبی  در ابتدای سخنان خود گفت:عنوان «رمان»  برای «مرد داستان‌فروش» عنوانی نادرست است؛ این کتاب در سبک «رمانس یا رومنس» تالیف شده است. او توضیح می‌دهد که این کتاب رمان نیست، بلکه در ژانری قرار می‌گیرد به نام «رمانس» که ما آن را در ایران به خوبی نمی‌شناسیم و به همین علت این کتاب را رمان تلقی کرده‌ایم. ویژگی رومانس این است که در قالب دنیای وهم و وهمیات سپری می‌شود و از واقع‌گرایی معمول رمان به دور است. از طرفی آثاری که در این سبک تالیف می‌شوند، شخصیت‌های اغراق آمیزی دارند که به شکلی رویایی و حتی گاهی کمیک به سمت جلو پیشرفت می‌کنند. همچنین در این نوع نگارش، شخصیت‌ها به صورت طرحی کلی ترسیم می‌شوند. این خصوصیت‌ها که تمام آن‌ها در «مرد داستان‌فروش» دیده می‌شود، با ویژگی‌های رمان واقع‌گرایانه، تفاوت دارد. 
همانطور که همه بهتر از من اطلاع دارند، رمان یک داستان بلند است که معمولاً شامل شخصیت‌های پیچیده، طرح‌های چندگانه و موضوعات عمیق اجتماعی، فرهنگی یا فلسفی است. رمان‌ها می‌توانند در ژانرهای مختلفی مانند تاریخی، علمی تخیلی، معمایی و غیره قرار بگیرند. این نوع ادبیات معمولاً به بررسی زندگی انسان‌ها و روابط آن‌ها با یکدیگر و با جامعه می‌پردازد اما رمانس به طور خاص به داستان‌هایی اشاره دارد که محور اصلی آن‌ها عشق و روابط عاشقانه است. این نوع ادبیات معمولاً بر روی احساسات، هیجان‌ها و چالش‌های مربوط به عشق تمرکز دارد. رمانس‌ها ممکن است شامل عناصر تخیلی یا فانتزی باشند، اما در نهایت هدف اصلی آن‌ها روایت داستانی عاشقانه است. ساختار رمانس معمولاً ساده‌تر است و بیشتر بر روی خط داستانی اصلی تمرکز دارد که حول محور عشق شکل گرفته است. 
من نیز مانند بسياری از منتقدین بر این باورم که این نوشته به زیبایی سایر نوشته‌های یوستین گوردو، چون «دنیای سوفی» و «راز فال ورق»، نیست.