اندیشه اصلاح و پیراستن زبان پارسی از اوایل عصر ناصری به تدریج رشد کرد و گسترش یافت. ملی گرایان و باستان گرایان ایرانی در هم آمیختگی زبان پارسی را با واژه‌های عربی و ترکی از پیامدهای چیرگی بیگانگان و از مشخصه‌های بارز روزگاران انحطاط ایران می‌پنداشتند و بر آن بودند که با زدودن زبان پارسی از واژه‌های وارداتی بیگانه راه احیای فرهنگ ایرانی و بازگشت به دوران شکوه و جلال باستانی ایران را بگشایند. به تدریج زمینه‌های جنبشی فراهم آمد که از آن به جنبش «سره نویسی پارسی» تعبیر کرده‌اند و نقطه اوج آن در دوره رضا شاه و پرچمدار آن ذبیح بهروز بود.

... انگلیسی‌ها از آغاز روی کار آمدن مصدق در پی سرنگونی او بودند اما تا پاییز ۱۳۳۱ نتوانستند امریکا را با طرح انجام کودتا همراه سازند و انجام کودتا بدون همراهی آمریکایی‌ها شدنی نبود. در آبان ۱۳۳۱/ نوامبر ۱۹۵۲ وودهاوس از اینتلیجنس سرویس و سام فال از وزارت خارجه انگلیس به امریکا رفتند و پیشنهاد طراحی و اجرای یک کودتای مشترک برای براندازی مصدق را به آمریکایی‌ها ارائه دادند. در همان زمان مقامات انگلیسی در لندن همین پیشنهاد را با کرمیت روزولت رئیس عملیات جاسوسی سازمان سیا در خاورمیانه در میان گذاشتند با روی کار آمدن آیزنهاور و رسیدن جان فاستر دالس به مقام وزارت خارجه راه برای بررسی جدی طرح کودتا و پذیرش آن از سوی دولت آمریکا هموار شد دالس جزو کسانی بود که پیرو اصول مک کارتیسم دولت ترومن را به سبب کندی در برخورد با کمونیست‌ها مورد سرزنش قرار داده و هشدار داده بود که ایران ممکن است به «چین دوم» تبدیل شود.

ظاهرا برای نخستین بار رادیو در سال ۱۳۰۶ ش به ایران آمد و آن هنگامی بود که دولت آلمان یک دستگاه رادیو ماشین ضبط صوت به رضا شاه هدیه داد. در مهرماه سال ۱۳۰۷ ش نیز یک دستگاه رادیو کنسرت از سوی سرتیپ زاهدی به بلدیه رشت اهدا شد. در همین اوان دولت ایران یک دستگاه ضبط صوت از آلمان درخواست کرد و هدف این بود تا با نصب آن در مجلس و ضبط مذاکرات مجلس شاه بتواند در قصر خود مذاکرات را بشنود. در واقع این وسیله جدید ابزار مؤثری در دست رضاشاه برای نظارت بر مجلس و کار نمایندگان بود. 😑

با اشغال ایران و افزایش رفت و آمد بیگانگان و به ویژه خبرنگاران و گزارشگران اوضاع اقتصادی - اجتماعی و زندگی عمومی مردم تهران و به ویژه کمبود و آلودگی آب مورد توجه و انتقاد قرار گرفت. ویندل ویلکی نامزد ریاست جمهوری امریکا، دربارۀ آب تهران گفته بود «آب تهران که در جوی‌های سر باز جاری است تنها یک نقیصه عادی نیست، بلکه یک افتضاح بزرگ بین‌المللی است» و نیز گفته بود «آنچه در جوی‌های شمال شهر جاری است آبی است به کثافت آلوده و آنچه در جوی‌های جنوب شهر می‌رود کثافتی است به آب آلوده!». دکتر آرتور میلسپونیز در مصاحبه‌ای اظهارات مشابهی داشت و آب تهران را مایه ننگ و رسوایی ملی ایران دانسته بود. این ظاهراً از عوارض و نتایج همان شبه مدرنیسمی بود که نوشدن و پیشرفت کردن را صرفاً در ظاهر سازی و تأکید و توجه به نوسازی پوسته بیرونی جامعه می‌دید و در پی تأکید بر عظمت و افتخاری بود که به طور ظاهری و سطحی از راه ایجاد ارتش بزرگ و مجهز و ساخت راه آهن سرتاسری به دست می‌آمد و بنابراین از توجه و صرف تلاش و سرمایه در بسیاری از نیازهای اساسی‌ترجامعه فرو می‌ماند و غفلت می‌کرد. سالها پیش از آن سید حسن مدرس اظهار نگرانی کرده بود که به زودی سر و صورت و لباس و ظواهر روستاییان و ایلات و عشایر اقصا نقاط ایران عوض و نونوار و تابع الگوهای مدرن غربی شود، اما در تهران و شهرهای بزرگ خبری از آب لوله‌کشی نباشد. و اکنون در دهه ۲۰ شمسی آن پیش‌بینی صورت تحقق یافته بود و اگرچه با اجرای قانون وحدت لباس و تخته قاپو کردن ایلات و عشایر و برنامه‌هایی از این دست صورت ظاهر جامعه تا حدی دگرگون شده بود اما در باطن جامعه همچنان به شدت فقیر و عقب مانده بود و از بسیاری کاستیها و کمبودها رنج می‌برد.