بریده‌ای از کتاب ایران بین دو کودتا اثر داريوش رحمانيان
1403/2/1
صفحۀ 229
اندیشه اصلاح و پیراستن زبان پارسی از اوایل عصر ناصری به تدریج رشد کرد و گسترش یافت. ملی گرایان و باستان گرایان ایرانی در هم آمیختگی زبان پارسی را با واژه‌های عربی و ترکی از پیامدهای چیرگی بیگانگان و از مشخصه‌های بارز روزگاران انحطاط ایران می‌پنداشتند و بر آن بودند که با زدودن زبان پارسی از واژه‌های وارداتی بیگانه راه احیای فرهنگ ایرانی و بازگشت به دوران شکوه و جلال باستانی ایران را بگشایند. به تدریج زمینه‌های جنبشی فراهم آمد که از آن به جنبش «سره نویسی پارسی» تعبیر کرده‌اند و نقطه اوج آن در دوره رضا شاه و پرچمدار آن ذبیح بهروز بود.
اندیشه اصلاح و پیراستن زبان پارسی از اوایل عصر ناصری به تدریج رشد کرد و گسترش یافت. ملی گرایان و باستان گرایان ایرانی در هم آمیختگی زبان پارسی را با واژه‌های عربی و ترکی از پیامدهای چیرگی بیگانگان و از مشخصه‌های بارز روزگاران انحطاط ایران می‌پنداشتند و بر آن بودند که با زدودن زبان پارسی از واژه‌های وارداتی بیگانه راه احیای فرهنگ ایرانی و بازگشت به دوران شکوه و جلال باستانی ایران را بگشایند. به تدریج زمینه‌های جنبشی فراهم آمد که از آن به جنبش «سره نویسی پارسی» تعبیر کرده‌اند و نقطه اوج آن در دوره رضا شاه و پرچمدار آن ذبیح بهروز بود.
0
نظرات
تاکنون نظری ثبت نشده است.