این کتاب جلد اول از یه مجموعهٔ پنج جلدیه.
شروعش خیلی خوب بود و رازی رو مطرح کرد که آدم برای کشفش تا آخر کتاب می‌ره، پایانش هم جالب بود و طوری شد که اصلا انتظارش رو نداشتم. با این حال، این وسط اینقدر بی‌نمک بود که انگیزه‌ای برای خوندن جلدهای بعد ندارم و در حد اینکه برم خلاصه‌ش رو بخونم و ببینم چی میشه برام کافیه.

کتاب ماجرای یه پسر ۱۱ ساله‌ست که با وجود مخالفت شدید پدرش و علی‌رغم میل خودش (به خاطر هشدارهای همین جناب پدر) پا تو یه مدرسهٔ جادویی به اسم مجستریوم می‌ذاره. 

جلد اول مجموعه ۱۰ سال بعد از آخرین جلد هری پاتر منتشر شده و خب شباهت‌هایی تو ایده‌های اصلی این دو تا کتاب میشه پیدا کرد.
ولی به نظرم با وجود جذاب بودن ایده (در عین تا حدی تکراری بودن) اصلا نتونسته بود کار رو خوب از آب در بیاره.

تو هری پاتر ما کلی شخصیت جذاب داریم که آدم رو دنبال خودش می‌کشونه، اینجا حتی شخصیت منفی رو مخی نداشت که هی تو طول داستان از دستش حرص بخوری 😅 و بتونه جذابیتی مثل رقابت گریفندور و اسلیتیرین برات ایجاد کنه. دوستی سه تا شخصیت اصلی (که دقیقا مثل هری پاتر شامل دو تا پسر و یه دختره) هم اصلا به جذابیت و نمک دوستی هری، رون و هرمایونی در نیومده بود...

بعد تو هری پاتر حتی خود مدرسه هم به شدت جذاب بود، با کلی راز و رمز منتظر کشف شدن... اینجا ولی مدرسه و کلا آموزش جادوگری خیلی بی‌نمک بود به نظرم.

این جلد اول اصولا هیچ نکته و صحنهٔ بدی نداشت و از این جهت به نظرم حتی می‌تونه برای نوجوون کم‌سن و سال هم مناسب باشه، ولی خب نمی‌دونم اوضاع جلدهای بعدی چطوریه...


هر پنج جلد هم تو طاقچه بی‌نهایت موجوده.
        

          آزمون آهن(مجیستریوم) | هالی بلک ، کاساندرا کلر

توقع کتاب به این خفنی رو نداشتم!
همیشه دوست داشتم اولین کتابی که باهاش جادو رو با عمق وجود حس کنم ، هری پاتر باشه ؛ ولی کار احمقانه‌ای کردم و اول فیلمشو دیدم.
این کتاب تونست حس جادو و بودن در مدرسه جادوگری رو کاملا به من انتقال بده و در واقع کاری کرد که من هم برای ۵ روز دانش آموز مجیستریوم باشم و جادوگری رو یاد بگیرم!
محور داستان پسر ۱۲ ساله ای به اسم کال هست که با تأثیرپذیری از حرف های پدرش نهایت سعیش رو میکنه که در مدرسه جادوگری مجیستریوم قبول نشه ولی تلاشاش بی نتیجه میمونه.
شخصیت پردازی قوی داشت و ۳ شخصیت پررنگ داستان (کال ، تامارا و ارون) رو خیلی دوست داشتم ، روند داستان اصلا حوصله سربر نبود و حتی قسمت هایی که هیچ اتفاقی هم نمیافتاد از فضای آروم مدرسه لذت میبردید.
نویسنده ها از اولین خط برای شما یک معما ایجاد میکنن و آخرای کتاب جواب معما رو میگیرید ، کار جذابی بود و با این ویژگی و سوپرایز آخر کتاب کلی کیف کردم.
به طور کل دوسش داشتم و هیچ عیبی نه از نویسندگی و نه از داستان میتونم بگیرم و قطعا پیگیر جلدهای بعدش هم میشم.
پ.ن۱ : تامارا خیلی پر ابهت و جذاب بود ، خیلی دوسش داشتم.
پ.ن۲ : استاد رفوس برام نقش یک پدر دلسوز و مهربون رو داشت.
پ.ن۳: خیلی دوست دارم تصمیم های آینده کال رو ببینم.
پ.ن ۴ : جا داره از ترجمه هم تقدیر کنیم ، خیلیییی عالی بود ( نشر ویدا با ترجمه ابراهیم عامل محرابی).
        

          وای خدای من. بالاخره این کتاب رو تموم کردم؛ تو شرایطی عجیب و غریب! داشتم استرس بازی تیم ملی و اتفاقات کتاب رو همزمان به دوش می‌کشیدم؛ تا جایی که دیگه تحمل نکردم و رفتم تو اتاق تا فقط برا یه چیز استرس داشته باشم! (جالبه؛ این دومین یادداشتمه که کمی رنگ و بوی جام‌ملت‌های آسیا داره.)
راستش من اصلا وایب هری پاتر نمی‌گیرم از این کتاب. درسته که درباره‌ی سه تا دوست تو یه مدرسه‌ی جادوگریه؛ اما این دلیل بر شباهت یا حتی کپی از مجموعه‌ی هری پاتر نمیشه. 
دو-سه ماهی هست که در حال خوندن این کتابم و دلیلم هم اینه که نیمه‌ی اول کتاب واقعا کسل‌کننده بود. اصلا ترغیب نمی‌شدم کتاب رو بردارم و بخونمش. البته شاید برا چنین کتابی که نیاز به معرفی کامل شخصیت‌ها و جزئیات جادوگری و مدرسه داره، لازم باشه و من به همین دلیل فقط نصف اون ستاره آخری رو از امتیاز کتاب کم کردم :>
اما نیمه‌ی دومش درست همون مرحله‌ای بود که من با شخصیت‌ها و شخصیت‌ها با هم، به‌خوبی آشنا شده (بودم/بودن) و ماجرا داشت هیجان‌انگیزتر می‌شد. آخراش هم دیگه باعث شد بلند بگم: وای نه! نباید این‌طوری می‌شد!
این کتاب رو خیلی دوست داشتم، و قصد دارم جلدهای بعدی رو هم بخونم اگه خدا بخواد :>>>

        

          اگر هری پاتر دوست دارین عاشق این کتاب میشید.
ایدش تکراری بود (مدرسه ی جادوگری) ولی توسعش خوب بود.
خیلی شبیه هری پاتر بود مثلا گروه بندیشون، دستبنداشون، موجودات هرج و مرجی
        

          با این کتاب زندگی کردم :)
        

          به‌عنوان کتابی که بعد مدت‌های خیلی زیادی، باهاش به کتاب خوندن برگشتم واقعا انتخاب خوبی بود. نمی‌تونستم نصفه بذارمش و هی می‌رفتم چند صفحه دیگه می‌خوندم تا تموم بشه و در عرض پنج ساعت تموم شد.
یه ریزه پیچش داستان برام غیرمنتظره بود و الان روی حالت "یعنی که چی" گیر کردم و نمی‌تونم صبر کنم تا برم جلد بعدی و بفهمم چی میشه..
اون نیم ستاره هم برای این کم کردم که یکم خورد تو ذوقم که نویسنده تصمیم گرفته چه نقشی رو به کاراکترهاش بده..
نکته‌ای که داشت این بود که اون‌قدر توصیفات رو طولانی ننوشته بود که دنبال کردنش سخت بشه؛ مخصوصا وقتی بعد مدت‌ها داشتم کتاب می‌خوندم و ذهنم نمی‌کشید واقعا.🐢
        

          این کتاب خوب بود اما بیایم بگیم که کمی اعصاب خورد کنه .
شما از طرف شخصیت اصلی کتاب به داستان قراره وصل بشی و طبیعتا می خوای که اون بهترین باشه درسته که کاراکتر های کتاب هم مثل انسان ها کامل نیستند و نمی شه انتظار داشت کال در همه چیز بی نقص باشه اما قرار نیست شخصیت اصلی ، بیچاره ترین شخصیت کتاب به نظر برسه.
گاهی اوقات اینکار لازمه تا بعدا بهش بال و پر بیشتر داده بشه اما این جلد با اینکه پر از وقت هایی بود که شخصیت اصلی پیشرفت کنه اما انگار شخصیت اصلی ها دوستاش هستند .
اگه بخوام نظر بدم جلد یک واقعا بد بود داستان خسته کننده بود و هیچ اتفاقی نمی‌افتاد اما از جلد های بعد شروع به جذاب شدن کرد من تازه جلد ۲ رو تموم کردم و هنوز بقیه رو نخوندم اما دارم کم کم ماجراجویی هایی که می خواستم رو می خونم .