Pure.
That's what I would say if I were to describe this book in a word.
        

          کتاب در مورد دختری ۱۴ ساله به نام سوزی هست که توسط همسایه‌شان مورد تجاوز قرار می‌گیره و به قتل می‌رسه، حالا خود سوزی روایت‌گره همه چیزه، کتاب تم جنایی داره.
.
برای من چندان جالب نبود.
.
برنده‌ی جایزه‌ی ملی کتاب انگلستان سال ۲۰۰۴
جزء لیست پرفروش‌های نيويورک تایمز
برنده‌ی جایزه‌ی برام استوکر سال ۲۰۰۲
فیلم اقتباسی این کتاب هم در سال ۲۰۰۹ به کارگردانی پیتر جکسون ساخته شده.
        

          خیلی وقت پیش این کتاب رو خوندم. بعد از دیدن فیلمش از طرف یکی از دوستان معرفی شد و خوندمش. قشنگ بود،‌ حس ترس و ناراحتی و اینکه اگه این اتفاق برای یه خانواده بیفته چقدر سخت می‌تونه باشه.
بسیار دوستش داشتم اگرچه افسرده کننده بود.
        

          تو سن کم این کتاب رو خوندم و اثرات خیلی بدی روم گذاشت💔😞
بالای ۲۲ سال
کتاب از زبان سالمون ،مقتول  ۱۴ ساله   ، و دنیا از نگاه یک روحه...
        

          به نظرم یک تراژدی بود دختری که در ۱۴ سالگی به قتل می رسد و روحش در بهشت نظاره گر خانواده و دوستان و قاتلش است. داستان در یک  سیر یکنواخت جلو می رود و نشون میده که مرگ بچه چه تاثیری روی خونواده ش پدرش مادرش برادر و خواهرش دارد و ریتم زندگی عادی و آرام را از بین می برد... از اون کتابایی هست که نمیتونم بگم خوب یا بد بود کلا متفاوت بود. 
        

          اتلاف وقت
        

          با  خواندن این کتاب  چند روزی افسرده شدم
احساساتم برانگیخته شد
البته خود مشابه این حوادث تویه جوامع مختلف هر ساله رخ می دهد دختران گمشده ای که سال ها بعد اجسادشان پیدا می شود 
اما نویسنده به غم انگیز ترین شکل ممکن این موضوع را  تبدیل به یک داستان از زبان کاراکتر اصلی داستان که خود قربانی تجاوز شده  پرداخته است 
من این کتاب را دوست داشتم چون درباره یک موضوع واقعی و تأمل برانگیز است 
اما  برای کسانی مثل خودم که روحیه ظریفی دارند توصیه نمی کنم چون واقعاً افسرده می شوید
        

          دردناک و واقعی... همه باید این رمان را بخوانند و برای لحظه ای هم که شده خود را جای شخصیت های اصلی این داستان فرض کنند. حادثه فقط برای همسایه نیست، درد و رنج فقط در داستان ها و فیلم ها نیست، ممکن است برای همه اتفاق بیفتد... همه حتی خودمان 
        

          کتابی زیبا ولی بسیار غمگین 
        

          تنها نظری که درباره این کتاب دارم ... سکوته 
        

          من همیشه فکر می‌کردم اگر کتابی رو خیلی دوست داشته باشی، باهاش گریه می‌کنی. ولی الان فهمیدم لزوماً اینطوری نیست.
واقعیت اینه که با این وجود که من چندان ارتباط خوبی با استخوان‌های دوست‌داشتنی نگرفتم، ولی باهاش گریه کردم! من آدمی‌ام که اشکم با کتاب معمولاً درنمیاد، هرچند که وقتی بچه‌ بودم، خیلی گریه می‌کردم با بعضی کتاب‌ها، ولی جدیداً حتی از صفحات مربوط به مرگ افراد هم ساده رد می‌شم و هرچند که ناراحتم می‌کنن، ولی اشکم رو درنمیارن.
اما استخوان‌های دوست‌داشتنی...
_

کتاب درباره‌ی سوزی سالمون هست(که در ترجمه‌ای که من خوندم متاسفانه سَمِن ترجمه شده که اشتباهه، چون سوزی خودش می‌گه اسمش مثل ماهی می‌مونه، سالمون) که در چهارده سالگی‌ش، توسط مرد همسایه مورد آزار قرار می‌گیره و کشته می‌شه. در حالی که هیچکس نمی‌دونه قاتلش کیه. چرا این اتفاق افتاده. و تنها چیزی که ازش پیدا می‌شه، آرنجشه.
سوزی به بهشت می‌ره و از اونجا مشغول تماشای خانواده‌ش می‌شه. می‌بینه که چطوری با این مسئله دست و پنجه نرم می‌کنند. قاتلش رو می‌بینه. پسری که دوستش داشته و یکی از همکلاسی‌های عجیبش که تنها کسی بوده که سوزی رو بعد مرگ دیده، می‌بینه.
ایده‌ی داستان در نگاه اول جذابه، ولی پردازش نویسنده رو اصلا دوست نداشتم. کتاب روند کسل‌کننده‌ای داشت. در این بین اتفاقات جالبی میفتاد که به خاطر پردازش بد، اصلاً مهم به نظر نمی‌اومدن. هرچند که فکر می‌کنم ترجمه‌ی نه چندان خوب هم بی‌تأثیر نبود. یک سری جاهای کتاب هم واقعاً ناراحت‌کننده بود، که اگر بخوام بگم، داستان لو می‌ره.
شخصیت‌پردازی‌ها واقعاً عجیب بودن. نمی‌دونم بگم خوب بود، بد بود، چی بود. فقط می‌تونم بگم عجیب بود. شخصیتی که خیلی دوستش داشتم، بابای سوزی بود که اون دو باری که اشکم دراومد، به خاطر دو قسمت مربوط به همین شخصیت بود. شخصیتی دوست‌داشتنی، خیلی دوست‌داشتنی‌تر از شخصیت‌های دیگه‌ی داستان.
در کل کتاب یه ایده‌ی خوب به هدررفته داره. داستانی که می‌تونست به شکلی خیلی عالی به تصویر کشیده بشه، ولی نشد. یه جاهایی کتاب رو فقط خوندم که تموم بشه. یه جاهایی دلم می‌خواست سرم رو بکوبم توی دیوار!
ولی واقعیت اینه فکر می‌کنم، فکر می‌کنم، ارزش اینکه بخوای یه بار بخونی‌ش رو داره. به هر حال با وجود این پردازش بد، مفاهیم جالبی داشت یه سری از بخش‌ها...
اما به جز اون مفاهیم، ویژگی خوبی داشت. اینکه مسئله‌ی تجاوز و قتل آدم‌ها رو مورد بررسی قرار داد. نشون داد که چطوری یه مرگ ساده، می‌تونه این حجم از افراد رو درگیر بکنه. اینکه چطوری ما راحت به یه خانواده‌ی سوگوار از بیرون نگاه می‌کنیم، و هیچ‌وقت نمی‌فهمیم واقعاً براشون چه اتفاقی افتاده. اون‌ها واقعاً چه چیزی رو از دست دادن. و توی این بخش‌ها، با وجود اینکه کتاب رو زیاد دوست نداشتم، ولی آرزو کردم کاش به جای آشغالی مثل Haunting Adeline، مردم این کتاب رو می‌خوندن و چهره‌ی واقعی تجاوزگران رو می‌دیدن.
  می‌خوام فیلمش رو ببینم، چون ته دلم امید دارم از کتاب خیلی بهتر باشه.
در کل با وجود اینکه از لحاظ درآوردن اشک من خوب عمل کرد، ولی امتیاز خوبی ازم نمی‌گیره.🥲