چرا حالمون بده؟ چرا بد تر میشه ؟ چرا بعد یه لذت خوشی فراوان انتظار داریم اتفاق بدی بیفته چرا اعتیاد پیدا میکنیم به هر نوع مخصوص خودمون؟ 
جواب همه اینا داخل کتاب پیشنهاد میشه 👍🏻
        

          کتاب مطالب جالب و البته اضافه گویی و پرگویی زیادی دارد(داروهایی مختلف را مثال می‌زند که به نظر ربطی به مخاطب عام ندارد). آزمایش‌های علمی و داستان بیمارهای مختلفی که داشته است را هم نوشته است. نویسنده روانپزشک است و طبیعی است که توضیح بدهد تا مطلب جا بیافتد. اما اگر این‌ها را حذف کنید کتاب خیلی کوتاه‌تر خواهد شد.

نکته خیلی خیلی عجیب این است که درباره خودش هم نوشته است ولی به نظرم لازم نیست بگوید که چون شوهرش دیگر بچه نمی‌خواست این می‌رفت کتاب‌های چیزدار می‌خواند. به نظر بنده حرکت جالبی نیست. شاید چون ما با فرهنگ آمریکایی آشنا نیستیم همچین دیدگاهی داریم!

افراد و مراجع‌های عجیبی هم داشته است. کتاب ۳ بخش  و ۹ فصل است. اصولا هر فصل را با داستان خودش یا بیمارانش شروع می‌کند. اول به تعریف اعتیاد و دلایل آن می‌پردازد و در فصل دوم هم ادامه و موضوع را باز می‌کند. در فصل 3 مفهوم تعادل لذت و درد و سازوکار دوپامین را ساده شده شرح می‌دهد. فصل ۴ روش درمان خودش یا نحوه معاینه کردنش را می‌گوید. فصل ۵ هم خودمحدودسازی و ۳ روش آن را می‌گوید. فصل ۶ هم تقریبا اعتیاد به داروهای روانپزشکی را می‌گوید. فصل ۷ درباره درد است و می‌گوید درد همیشه چیز بدی نیست و بعضی مواقع درمان است و دوش آب سرد و روزه را مثال می‌زند. فصل ۸ راست گویی و مزایای آن و فصل ۹ شرم به عنوان یک ابزار است.

چه یاد گرفتم؟ سازوکار ساده شده دوپامین را که احتمالاً همه می‌دانیم چگونه است. به نظرم چیز خاصی ندارد و اگر نخوانید چیزی را از دست ندادید. البته شاید دارم کم لطفی می‌کنم!

این استفاده از آن ظروف آشپزخانه که قفل زماندار دارد برایم جالب بود که آن را در دیجی کالا پیدا نکردم.
        

          لذت و درد:  دو کفه یک ترازو

 خانم آنا لمکی روانپزشکی که سال ها با بیماران درگیر اعتیاد سروکار داشته.
دنیا / ملت دوپامین تمثیلی جالب برای توصیف همه ماست. 
ما، ملتی که در قرنی زندگی می‌کنیم که به راحتی میتونیم به انواع لذت های آنی و اما مضر دست پیدا کنیم. از دسترسی راحت تر به مواد مخدر گرفته و گسترش انواع آن تا اعتیاد های رفتاری مثل بازی های رایانه ای و شبکه های اجتماعی.
ملت دوپامین ماییم، که همواره در خطر اعتیاد به دوپامین آنی هستیم. 

 با اینکه در جوامع به افراد معتاد همیشه با دید منفی نگاه می‌کنند. اما این افراد درس های بزرگی برای ما هستند تا ماهیت و ویژگی های انسانی رو بهتر بشناسیم.

نویسنده بیان میکنه لذت و درد دو کفه یک ترازو هستند و 
با اطلاعاتی از علوم‌اعصاب و تجربه زندگی افرادی که اعتیاد داشتن، این ارتباط رو به زیبایی برای ما شرح میده.
ابتدا کفه لذت رو سنگین میکنیم و با همون اعتیادی که همه امون می‌شناسیم رو به رو میشیم.
در ادامه با انواع راه های درمان( که ایده های بسیار خوبی به شما میده)
و سپس کفه درد رو سنگین میکنیم.
"من این قسمت رو بیشتر دوست داشتم" و اینجا با مفاهیم جالبی آشنا میشیم. آیا فشار بر کفه درد مضره یا برعکس؟! لذت های پایدار تر یا اعتیاد به ورزش های سنگین.

در نهایت امیدواریم با مطالعه این کتاب  بیشتر به رفتارامون فکر کنیم. و سعی کنیم تعادل بیشتری در زندگی داشته باشیم‌ و از خطر رفتار هایی که کفه درد یا لذت این ترازو رو زیادی سنگین می‌کنند آگاه باشیم.
از اونجایی که رفتار های لذت بخش برای ما راه فراری از سختی های زندگی شدن ، من  به این نتیجه رسیدم شاید بهتره به جای  وقت گذرونی در شبکه های اجتماعی برای رهایی از اضطراب با همون چیزی که مدت هاست بهم اضطراب میده رو به رو بشم. چرا که این بهترین راه برای تعادله.

        

          کتاب بسیار خوب و بسیار کاربردی برای این دوره و زمانه ای که ما در آن زندگی می کنیم. نویسنده به خوبی شرح می ده که چطور چرخه دوپامین در بدن کار می کند و دوپامین همان چیزی ست که ما از آن لذت می بریم. بعد برای مخاطبش به خوبی توضیح می دهد که این دوپامین می تواند آدم را تبدیل به فردی موفق و به درد بخور کرده یا به قهقرا ببرد . مغز انسان وقتی یک چالش ورزشی ، یا علمی را با موفقیت پشت سر می گذارد با دوپامین پاداش می بیند همینطور وقتی هروئین مصرف می کند. این دوپامین این روزها یک پایش هم در شبکه های اجتماعی و مجازی ست که این سمت کتاب خیلی بیشتر به درد من خورد. اگر ناداستان دوست دارید، بخوانید ، قشنگ است.