ببخشید ولی آشغالی.🤢
        

          خلاصه‌ای از ابتدای این کتاب ۵۰ صفحه‌ای که پتانسیل زیادی برای بحث داره: نوربرت وایساده سر برکه (شما بخونین گردنه) و هرکی رد میشه رو یه شاخ می‌زنه و گردن‌کلفتی می‌کنه همه‌ش. آدما نمی‌تونن از اون اطراف رد شن، و نمی‌تونن آب بخورن و ... بعد با هم جلسه‌ای می‌ذارن تا ببینن چیکار می‌تونن بکنن که از این معضل عبور کنند. هرکسی یه نظری می‌ده و هر کدوم از اون نظرها به دلایلی رد می‌شن. یکی پیشنهاد می‌ده بیاین فرار کنیم و بریم جایی که نوربرت نباشه. همه بهش حمله می‌کنن که این دیگه چه حرفیه؟ که همون لحظه نوربرت میاد و جمعیت رو متفرق می‌کنه و تهدیدشون می‌کنه که می‌زنم لت‌وپارتون می‌کنما. برای من نقشه نریزید... و بعد به مرور همه کم‌کم می‌رن از اون سرزمین. فقط یه پرنده می‌مونه، که نقشهٔ هوشمندانه‌ای برای نوربرت می‌کشه و باقی ماجرا...
____
یه کمی ترسناک بود برام و تا حد زیادی سیاسی. یه کمی شبیه بن‌بست. و خب از این جهات ناراحت شدم و نمی‌دونم چه جور حسی می‌تونم بهش داشته باشم.
می‌دونم که نگاه فردی و مواجهه با خود هم میشه بهش داشت... اما... اما بقیه حیوون‌ها فرار کردن از دست نوربرت. به زبون ما: مهاجرت کردن. اینقدری اذیت شدن و هیچ راهی نبود، که فرار رو به قرار ترجیح دادن. اینجا من دیگه برام مهم نبود که نوربرت تنبیه شد و با خودش مواجه شد و دگرگون شد. اون حیوونایی که از محل زندگیشون طرد شدن چی شدن؟
        

          میشل انده یا میشائیل انده کسی که فلسفه را در قالب داستان جانانه جا می‌دهد.
تا همین چند وقت پیش فکر می‌کردم تنها دو کتاب مومو و داستان بی‌پایان او در ایران ترجمه شده است و الان که می‌بینم نه مثل اینکه کتاب‌های دیگر نویسنده‌ای که دوستش دارم ترجمه شده و موجود است بال درآورده‌ام. نشان کرده‌ای هم در کتابخانه دارم که در زمان مناسب خواهم رفت و آن را امانت خواهم گرفت.
و اما داستان نوربرت. چون کسی را شبیه به نوربرت در اطرافیانم می‌شناسم؛ خیلی شخصیت ملموسی برای من بود. کسی که جز خودش کسی را قبول ندارد و به هیچکس اعتماد ندارد. فکر می‌کنم میشائیل انده راه نجاتی هم در پایان کتاب به مخاطب ارائه می‌دهد. رو به رو شدن با خود؟