یادداشت آیلار اسماعیلی

                میشل انده یا میشائیل انده کسی که فلسفه را در قالب داستان جانانه جا می‌دهد.
تا همین چند وقت پیش فکر می‌کردم تنها دو کتاب مومو و داستان بی‌پایان او در ایران ترجمه شده است و الان که می‌بینم نه مثل اینکه کتاب‌های دیگر نویسنده‌ای که دوستش دارم ترجمه شده و موجود است بال درآورده‌ام. نشان کرده‌ای هم در کتابخانه دارم که در زمان مناسب خواهم رفت و آن را امانت خواهم گرفت.
و اما داستان نوربرت. چون کسی را شبیه به نوربرت در اطرافیانم می‌شناسم؛ خیلی شخصیت ملموسی برای من بود. کسی که جز خودش کسی را قبول ندارد و به هیچکس اعتماد ندارد. فکر می‌کنم میشائیل انده راه نجاتی هم در پایان کتاب به مخاطب ارائه می‌دهد. رو به رو شدن با خود؟