یک داستان ایرانی همراه با تلیق و کشش داستانی. داستان آن به صورت نامه‌نگاری‌هایی بین یک سرهنگ عراقی و سرباز ایرانی در روزهای آتش‌بس میان ایران و عراق روایت می‌شود و حین این نامه‌نگاری‌ها گریه از معمایی گشوده می‌شود که داستان بر پایه‌ی آن شکل گرفته است. 



ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال ۱۳۹۵.
        

          قصه دوست داشتنی از نظر من، قصه‌ای پر از گره است. گره‌هایی که در صفحه‌های ابتدایی کتاب به مخاطب نشان داده می‌شود و فکر و ذهن مخاطب را تا انتهای کتاب درگیر می کند ،تا در فصل‌های پایانی گره‌گشایی نویسنده به کمک مخاطب و داستان بیاید . لطف این مدل قصه‌ها به این است که در صفحه‌صفحه کتاب هم‌زمان که داستان را پیش می‌بریم، ذهنمان مشغول خلق و امتحان و رد سناریوهای مختلف جهت گشودن گره‌ها پیش از نویسنده است. دوست داریم دست نویسنده را بخوانیم و هرچه کتاب‌خوان حرفه‌ای تری باشیم احتمال اینکه در این امر موفق باشیم هم بیشتر است .

قصه "دیگر اسمت را عوض نکن" ، قصه‌ای دوست‌داشتنی است، در حالی که نه تنها از این قاعده پیروی نمی‌کند بلکه به نوعی مسیر برعکس این قاعده را می‌رود .داستانی روان و خطی که در چند صفحه پایانی به ناگاه مخاطب را با چالشی مواجه می‌کند که به تمام استنباط‌هایش از داستان شک می‌کند! تمام دلسوزی‌ها و نگرانی‌ها و چشم‌انتظاری‌هایی که پا به پای شخصیت اصلی تحمل کرده برایش خنده‌دار می شود . حتی اگر مثل من روحیه اش کمی حساس باشد, اعصابش هم به هم می‌ریزد .
گره‌های داستانی "دیگر اسمت را عوض نکن" تازه انتهای کتاب خودشان را نشان می‌دهند؛ جایی که نویسنده دیگر قرار نیست برای ما بازشان کند! جایی که ما می‌مانیم و هزار تلاش برای گره‌گشایی که هیچکدام به طور کامل راضی‌مان نخواهد کرد. از هر راهی می‌رویم باز به "ان قلتی" برمی‌خوریم! قهرمان دوم داستان به ناگاه در چشم مخاطب تبدیل می‌شود به #بدمَن ِ احتمالی ، آن‌هم در چشم مخاطبِ ایرانیِ جنگ‌زده‌ی غیرتی! 
احتمالی که ذهن ما در به در به دنبال رد کردنش می‌افتد و هی قصه را در خیالش جوری می چیند که آنچه به نظر می‌رسد, تغییر کند؛ اما باز برمی‌گردد سرخانه اول! که وقوع یا عدم وقوع هر سناریو به یک اندازه احتمال داشته باشد و هر کدام در بین‌راه برسد به یک حفره و روز از نو و روزی از نو !

شاید حتی مخاطب به دوباره خواندن کتاب برای کنترل از دست ندادن جزییات هم وسوسه شود!
        

          داستان در قالب نامه‌نگاری یک افسر عراقی با یک سرباز ایرانی، دو طرف نهر خیّن پیش می‌رود.
جنگ بستری پرپتانسیل و قصه‌ساز است و چقدر حیف که از این بستر، جز زندگینامه و مجموعه خاطرات (آن هم با محوریت کمیت و نه کیفیت) بیرون نمی‌آید. مجید قیصری در این میان ثابت کرده می‌تواند از دل جنگ، آدم‌هایی بیرون بکشد یا بسازد که ارزش داستانی دارند.
کتاب را یک ساعته می‌توان خواند و با شخصیت‌هایش تا گره‌گشایی همراه شد.
        

          یادم است که این کتاب را به صورت صوتی گوش دادم و چقدر دوستش داشتم. روایت در قالب نامه نگاری بین دو سرباز در دو سوی خط مرزی است، یکی ایرانی و جوان، دیگری افسری عراقی و سالمند که خاطراتی از جنگ خرمشهر دارد. خاطراتی که هنوز با یک گره و پرسش در ذهنش باقیست
        

          نمایش یک جنگ از نگاه نامه نگاری بین دو فرد, که در اصل در دو جبهه ی متفاوت هستند.
        

          انتهای داستان را دوست‌تر داشتم، پایان‌ی که بازگذاشته شده تا خواننده‌ خودش برای شخصیت فوادصابر تصمیم بگیرد وآدم خوبه داستان بسازتش یا نه. و من هنوز نتوانسته‌ام  برای فوادم تصمیم‌ی بگیرم.
        

          رمانی کوتاه با نگاهی دیگرگونه به جنگ 
با روایتی خلاق