به خاطر دارم که بارها و بارها وقتی من و تو پیادهروی میکردیم، بیترغیب، دستت را دراز میکردی و دستم را میگرفتی... انگشتان کوچکت درون انگشتانم میلغزید. دلم میخواهد به تو بگویم که این اتفاق، چه حس و حالی داشت، اما به حدی عظیم است که در قالب واژگان نمیگنجد.فقط میتوانم بگویم که حس پدرانگی به من میداد؛ و تقریباً کل آموخته هایم را مرتبط با این نقش، از مردی یاد گرفتم که پرورشم داد، و بقیهاش را نیز از تو فرا گرفتم. کودکان، جان سختیِ خاص روح کوچولویشان را دارند، روحی که میتواند حتی به آدم بزرگ های دلواپسِ دوروبرشان نیز آسایش ببخشد.هیچکداممان از فردایمان خاطرجمع نیستیم. کاری که با امروزمان میکنیم، اثرگذار است. چیکا هر روزش را سرشار میکرد. کل روزش را شاد و علاقه مند، به طور کامل تجربه میکرد. کل روزش را خوش می گذراند و همیشه و همیشه یک نفر را تحت تأثیر قرار میداد، اغلب به این شیوه که لبخندی بر لبشان مینشاند.