نصف نیمه رها شد جذاب نبود واسم
        

          میچ آلبوم باز هم با همرمندی تمام یک داستان دیگه از زندگی خودش می‌گه. قصه‌ی چیکا، دختر مبارزی که مغلوب شد...

بسیار کتاب خوش‌خوانی بود، بسیار...
(پررررر از غلط‌های ویرایشی البته)
        

          یه داستان فوق العاده قشنگ با یه ترجمه فوق العاده افتضاح
        

          کتاب عالی واقعا ارزش خوندن داره  داستان این کتابداستان واقعی یک دختر کوچک در هایتی کشوری زلزله زده می باشد که خود نویسنده مچ آلبوم به فرزندی قبول کرده .ولی داستان بصورت ساده ولی جذاب  بیان شده بطوری که خواننده را با خود به دنیای داستان می برد.
        

          آنچه با خود حمل می‌کنیم، نشان می‌دهد چه کسی هستیم.
داستان‌هایی که بر اساس واقعیت نوشته شدن همیشه جور دیگه ای به دل آدم می‌شینن و یه ارتباط عجیبی باهات برقرار می‌کنن. انگار خود نویسنده نشسته کنارت و داره از خاطراتش برات میگه. من طی خوندن این داستان، عشقی که بین هر خط این کتاب وجود داشت رو حس کردم و خودم هم مثل همه‌ی اون افراد، عاشق چیکا شدم. عاشق شیرینی، معصومیت، شجاعت و شخصیت قوی این دختر کوچولوی دوست‌داشتنی.
تعریف نوشته‌های میچ آلبوم رو از کتاب سه‌شنبه‌ها با موری شنیده بودم، و خیلی ناخواسته، این کتاب اولین تجربه‌ی من از نوشته‌های آقای میچ بود و بی‌نهایت واقعی و خالصانه من رو غرق خودش کرد. این حجم از امید و زندگی تو دل یأس ناامیدی واقعا تحسین برانگیزه. واقعا دنیای بچه‌ها خیلی باارزش‌تر و حتی مقدس‌تر از دنیای آدم‌بزرگ‌هاست. و گاهی اوقات، شاید خیلی اوقات، این آدم‌بزرگ‌ها هستن که باید از بچه‌ها یاد بگیرن و اونارو الگوی خودشون قرار بدن. زندگی تو اوج سختی و مشکلاتش، باز هم پر از لحظات ارزشمند و موندگاره و واقعا آدم بجز این لحظات کوتاه باهم بودن، چی توی این زندگی غیرقابل پیش‌بینی داره؟
چیکا نه فقط به دوست‌ها و خانوادش، بلکه به همه‌ی ما درس‌های بزرگی داد و با وجود فرسنگ‌ها فاصله و دنیاهای کاملا متفاوت، به یکی از دوست‌های کوچولوی ما با کلی خاطرات شیرین و دردناک تبدیل شد.
خیلی خوبه که به این جمله عمیق فکرکنیم؛ چیزی که با خودت حمل می‌کنی، شخصیتت رو نشون میده.
        

          دیروز وقتی تازه کتابو شروع کرده بودم ، رفتم پیش مامانو گفتم :«فکر کنم یه نویسنده دیگه شانس اینو پیدا کرده که بشه نویسنده مورد علاقم.»
خندید و گفت :«کیه؟»
گفتم:«اسمش میچ آلبومه . قبلا ازش کتاب سه شنبه ها با موری رو گوش دادم.»
گفت:«مگه چه جوری مینویسه؟»
با خودم فکر کردم چجوری یه نویسنده رو باید به کسی که مثل خودم اهل کتاب نیست معرفی کنم..
«تو تصور من اون یه آدمیه که از ترکیب جی پی واسوانی و یه رمان نویس به وجود اومده...»
.
.
.
آقای آلبوم ، خواندن تجربه های شما بسیار شیرین و لذت بخش است و البته ، گاهی مثل این کتاب کمی تلخی چاشنی اش است ‌‌... امیدوارم باز هم بتوانم از لذت خواندن کتاب هایتان بهره مند شوم .‌.
        

           ثابت کرد دنیا محل ورود آدمای دوست داشتنی توی زندگیمونه و یه زمانی ، وقت رفتنشه..
همیشه به لحظه ی ورودش به زندگیمون فکر میکنیم اما از فکر کردن به زمان رفتن پرهیز میکنیم .چون دردآوره..مثل آقای میچ.

دوسش داشتم..واقعیت این کتاب بود که منو جذب کرد.