یادداشت دخترخونده‌ی‌کالین‌هوور:)

        آنچه با خود حمل می‌کنیم، نشان می‌دهد چه کسی هستیم.
داستان‌هایی که بر اساس واقعیت نوشته شدن همیشه جور دیگه ای به دل آدم می‌شینن و یه ارتباط عجیبی باهات برقرار می‌کنن. انگار خود نویسنده نشسته کنارت و داره از خاطراتش برات میگه. من طی خوندن این داستان، عشقی که بین هر خط این کتاب وجود داشت رو حس کردم و خودم هم مثل همه‌ی اون افراد، عاشق چیکا شدم. عاشق شیرینی، معصومیت، شجاعت و شخصیت قوی این دختر کوچولوی دوست‌داشتنی.
تعریف نوشته‌های میچ آلبوم رو از کتاب سه‌شنبه‌ها با موری شنیده بودم، و خیلی ناخواسته، این کتاب اولین تجربه‌ی من از نوشته‌های آقای میچ بود و بی‌نهایت واقعی و خالصانه من رو غرق خودش کرد. این حجم از امید و زندگی تو دل یأس ناامیدی واقعا تحسین برانگیزه. واقعا دنیای بچه‌ها خیلی باارزش‌تر و حتی مقدس‌تر از دنیای آدم‌بزرگ‌هاست. و گاهی اوقات، شاید خیلی اوقات، این آدم‌بزرگ‌ها هستن که باید از بچه‌ها یاد بگیرن و اونارو الگوی خودشون قرار بدن. زندگی تو اوج سختی و مشکلاتش، باز هم پر از لحظات ارزشمند و موندگاره و واقعا آدم بجز این لحظات کوتاه باهم بودن، چی توی این زندگی غیرقابل پیش‌بینی داره؟
چیکا نه فقط به دوست‌ها و خانوادش، بلکه به همه‌ی ما درس‌های بزرگی داد و با وجود فرسنگ‌ها فاصله و دنیاهای کاملا متفاوت، به یکی از دوست‌های کوچولوی ما با کلی خاطرات شیرین و دردناک تبدیل شد.
خیلی خوبه که به این جمله عمیق فکرکنیم؛ چیزی که با خودت حمل می‌کنی، شخصیتت رو نشون میده.