کتاب حاضر، جلد هفتم از «داستان های صمد بهرنگی» است که مشتمل بر داستانی است که با زبانی ساده و روان نگاشته شده است. تلاش این نویسنده در آفریدن «افسانه های نو» با الهام از افسانه های کهن و بومی، موفقیت آمیز است، وی همچنین در آثارش نشان می دهد که با تمهیدی آگاهانه، به آفریدن افسانه های نو، با اندیشه و درون مایه های تازه اقدام می کند. اغلب داستان های او با تمهید روایت نقالی بیان می شود. آوردن مقدمه و مؤخره ها در ابتدا و انتهای داستان هایش، علاوه بر بالا بردن حس واقع نمایی، بافت روایتی آن را آشکار می کند. در داستان می خوانیم: ««اولدوز» نشسته بود تو اتاق. تک وتنها بود. بیرون را نگاه می کرد. فکر می کرد. مثل آدم های بزرگ تو فکر بود. جنب نمی خورد. از زن باباش خیلی می ترسید. تو فکر عروسک گنده اش هم بود».