ماجرای دختری است که با موجودی خیالی ساخته ذهن خودش در ارتباط است. داستان برای نوجوان است در حالی که معمولا در سنین کودکی بچه‌ها چنین موجودات خیالی در ذهنشان می‌سازند... و شخصیت پیدا کردن و صحبت کردن ماهی، گربه و حتی عکس‌های داخل مجله برای نوجوانان خیلی جذاب نیست.
        

          کتاب خوبی بود، اما همه بچه ها خوششون نمیاد!

داستان کتاب در مورد دختریه که دوستی خیالی داره و به خاطر همین خانواده ش بهش فشار میارن!
        

          یک عالَم قصه و ایده ناتمام آن وسط مسط های داستان باقی ماند و آخرش هم یک جوری که نویسنده نفس راحت بکشد و خواننده خواب راحت نداشته باشد تمام شد!
به جز فضای قشنگ خانه مادربزرگ و نثر پیراسته ای که توی کتاب های نویسنده های ایرانی کمتر پیدا می شود، باقی اش را دوست نداشتم...
        

          افتضااااح
پایانش از داستانش بدتر
        

          این داستان روان، داستان دختری نوجوان بود که دوستی خیالی برگزیده و والدینش عاصی شده‌اند از دستش!
هر بخش کتاب از زبان یک شخصیت هست. خود شخصیت اصلی، دوست خیالیش، مامانش، باباش و...

از کتاب‌هایی که شخصیت اصلی‌اش کودک یا نوجوانی‌ست که از زاویه دنیای او به همه چیز نگاه می‌شود لذت می‌برم. از زاویه دید دنیای بزرگترها خیلی جذاب‌تر است.
مخصوصا اگر آن کودک یا نوجوان از نگاه دیگران مشکلی هم داشته باشد!
کلا هربار از این نتیجه‌گیری که دنیای درونی هرکدام از ما آدم‌ها با دیگری تفاوت دارد، لذت می‌برم. 
حالا اگر این نتیجه را از دل یک داستان با شخصیت‌پردازی قوی پیدا کنم که نویسنده زیر و بم روان انسان‌ها را خوب بلد باشد، که خیلی هم عالی.
اما متاسفانه این کتاب شرط آخر مرا برای ازدیاد لذت نداشت!
تا اواسط داستان آنقدر خوب پیش رفت و توقعم را زیاد کرد، که پایان‌بندی‌اش زد توی ذوقم...توقع داشتم خیلی از مسائلی که آغاز کرده را بپروراند اما نویسنده از کنارشان گذشت...
بجای یک داستان ساده اما عمیق روان‌شناسی کودک و نوجوان، تبدیل شده بود به برگه‌هایی حاوی تخیلاتِ صرفِ یک نویسنده.


        

          اینجاست که شاعر میگه: چی بگم والا! 😐