عیار تنها، فیلمنامه ای به قلم آقای بیضایی ست که در سال ۱۳۴۹ نوشته ولی هرگز ساخته نشده.
داستان این فیلم در دوران آخرین روزهای حکومت سلجوقی و حمله مغول ها به ایران و  شهرهای ایران میگذره. 
بیضایی توی این فیلمنامه بطور غیر مستقیم و در بک گراند یک داستان حماسی و عاشقانه، علل سقوط خوارزمشاهیان و تسلط مغول رو بیان کرده و در این میان به روانشناسی و جامعه شناسی مردم ایران هم پرداخته.
مثل اغلب آثار بیضایی نقش زن در این کتاب هم بسیار برجسته و تاثیرگذاره.
داستان این فیلمنامه خیلی خیلی جذابه، آقای بیضایی به تاریخ و اسطوره های ایرانی خیلی تسلط داره . اون اینجا هم با اتکا به دانش گسترده ادبی و اطلاعات تاریخی، دغدغه های سیاسی و اجتماعیش رو مطرح کرده و اثری چند بعدی، خلاقانه و غنی خلق کرده که خوندنش بدون شک باعث میشه سطح بالایی از مطالعه  رو تجربه کنید.
این فیلمنامه باوجود اینکه با زبان آرکاییک نوشته شده اما فارسی سخت نیست و خوندنش  و دنبال کردن داستانش خیلی آسونه. 
خیلی پیشنهاد میشه.

.....
این کتاب رو بعد از تاراج نامه خوندم، بعد هم فتح نامه کلات رو بازخوانی کردم. انگار این برحه تاریخی ایران خیلی برای آقای بیضایی مهم بوده و ازش زیاد الهام گرفته.
.......

من فایل کتاب رو دارم اگر کسی خواست
        

          فکر می‌کنم ساتی یکی از جذاب‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین شخصیت‌هایی هست که بهرام بیضایی به تصویر کشیده.
البته زنان آثار بیضایی همیشه خاص بودند.
ساتی هم یک ویژگی مشترک با اون‌ها داره و این ویژگی، منفعل نبودنشه. سکوت نمی‌کنه و سرنوشتی که براش رقم خورده رو نمی‌پذیره. با واقعیت حال کنار میاد و آینده رو جوری که خودش دوست داره می‌سازه.
جایی که ازش انتظار دارند خودکشی کنه، برمی‌خیزه. جایی که انتظار دارند عقب بکشه، پیش میره و جایی که انتظار دارند رها کنه، دل می‌بنده.
در کنار همه‌ی صحنه‌های تامل برانگیز این فیلم‌نامه، جذاب‌ترین صحنه برای من جایی بود که ساتی ماجرای آشناییش با عیار رو برای فرزندش تعریف می‌کنه. 
سخن آخر؛ هر چند که خواندن این فیلم‌نامه هم سرشار از لطفه اما چقدر حیف که نمی‌تونیم در کشورمون شاهد به تصویر کشیده شدن چنین داستان‌های زیبایی باشیم‌.