هر کارگری می‌داند که کینه‌توزترین تحقیرکنندگانش جوجه‌کارمندهای خرده‌پای عالم کسب‌وکارند؛ اداره‌چی‌های بی‌نوایی که غالباً بدتر از طبقه‌ی کارگر استثمار می‌شوند، اما چون اجازه دارند یقه‌ی سفید بپوشند و در دفتر کنار رییس‌شان کار کنند، خودشان را عضو طبقه‌ی سرمایه‌دار حساب می‌کنند. (به نقل از آپتون سینکلر)

هر کارگری می‌داند که کینه‌توزترین تحقیرکنندگانش جوجه‌کارمندهای خرده‌پای عالم کسب‌وکارند؛ اداره‌چی‌های بی‌نوایی که غالباً بدتر از طبقه‌ی کارگر استثمار می‌شوند، اما چون اجازه دارند یقه‌ی سفید بپوشند و در دفتر کنار رییس‌شان کار کنند، خودشان را عضو طبقه‌ی سرمایه‌دار حساب می‌کنند. نویسنده این جملات را از آپتون سینکلر (رمان‌نویس) نقل کرده: داشتم فکر می‌کردم که این جملات نه‌تنها درباره‌ی رابطه‌ی کارمندها و کارگرها، که درباره‌ی نوع تعامل کارمندها و ارباب رجوع،‌ منشی‌های پزشک‌ها و مراجعان، کارمندان دانشگاه‌ها و دانشجویان و ... هم صادق است. اگر فوکویی نگاه کنیم، همه‌ی این روابط واجد نوعی از اعمال قدرتند. کمدی تلخ ماجرا این‌ است که این قدرت از طرف گروهی «بی‌نوا» و «استثمارشده» بر سایر هم‌نوعان‌شان اعمال می‌شود.

ایده‌ی «پول دادن برای خوشایندتر کردن پول درآوردن» چیزی است که در طول کتاب تکه‌تکه بازش می‌کنم چون سرنخ‌هایی نگران‌کننده درباره‌ی آینده‌ی دفتر کار به ما می‌دهد.

وقتی کسی زمان آزاد بیشتری در برنامه‌ی روزانه‌اش دارد، یعنی هم زمانش ارزشمندتر است و هم خودش. همین موضوع درباره‌ی فضا هم صادق است.