چند سالی است که ترجمه‌های پیمان خاکسار فروش خوبی دارند. شاهدش چاپ‌های چندباره‌ی ترجمه‌های اوست که در بازار کم‌رونق کتاب به چشم می‌آید. خاکسار روی نویسنده‌های مشهور و کتابهای مهم‌شان دست نمی‌گذارد. بااین‌حال، داستان‌هایی انتخاب و ترجمه می‌کند که به مذاق خواننده‌ی ایرانی خوش می‌آیند. از داستان بلند عامه‌پسند، که در زمان انتشارش بوکوفسکی هنوز نویسنده‌ی شناخته‌شده‌ای برای ایرانی‌ها نبود، تا ترجمه‌ی رمان جزء از کل نوشته‌ی استیو تولتز که پیش‌تر کسی از این نویسنده‌ی استرالیایی چیزی به فارسی ترجمه نکرده بود. خاکسار در گفت‌وگویی با مجله‌ی تجربه می‌گوید: «من از نویسنده‌ای که در کارش جنون باشد خوشم می‌آید». اگر شما هم از این نویسنده‌ها خوشتان می‌آید، این کتاب‌ها را بخوانید: 
«سوختن در آب، غرق شدن در آتش»، چارلز بوکوفسکی /
«عامه‌پسند»، چارلز بوکوفسکی /
«هالیوود»، چارلز بوکوفسکی / 
«یکی مثل همه»، فیلیپ راس / 
«باشگاه مشت‌زنی»، چاک پالانیک / 
«سومین پلیس»، فلن اوبراین /
«بالأخره یه روزی قشنگ حرف می‌زنم»، دیوید سداریس /
«مادربزرگت رو از این‌جا ببر»، دیوید سداریس /
«اتحادیه‌ی ابلهان»، جان کندی تول /
«برادران سیسترز» ، پاتریک دوویت / 
«اومون را»، ویکتور پلوین / 
«شاگرد قصاب»،  پاتریک مک‌کیب /
«پسر عیسی»، دنیس جانسون / 
«جزء از کل»، استیو تولتز / 
«توانه‌ی برف خاموش»، هیوبرت سلبی جونیور /


ماه‌نامه‌ی شهر کتاب، شماره‌ی هشتم، سال 1395.
        

          دو نقطه خط.
        

          کتاب از مجموعه داستان هایی شکل گرفته که در ارتباط با شخصیت اول داستان هستند که شخصی معتاد و الکلیه و وضعیت و حال و هوای خودش و دوستانش و رفتارای بعضا غیرمعقولی رو  که میکنن رو شرح میده.
داستان ها درموندگی و بی هدفی این نوع آدما رو نشون میده.
داستان ها یه جور روزمرگی از به آدم معتاده که تو هر داستان با یه شخصیت یا شخصیتای جدیدی روبرو میشه و رفتارایی رو که انجام میدن بازگو میکنه.
خط داستانی نداره و فقط بیان روزمرگی هاست و ته داستان هم اتفاق خاصی نمیفته که لذت بخش کنه خوندن کتاب رو.

        

          پسر عیسا یک مجموعه داستان کوتاهه که بی‌شباهت به رمان نیست. عمده‌ی داستان‌ها راجع به خلافکارها و آدم‌های مطروده که انگار زنده یا مرده بودن‌شون اهمیت چندانی نداره.
‌
نویسنده شیوه‌ی نگارش متفاوت و عجیبی داره و بعضی جملات کمی نامفهوم به نظر می‌رسن. یا خود داستان‌ها شروع و پایان بسیار مبهمی دارن و بیشتر شامل چندتا صحنه‌ی پراکنده‌ان که درکنار هم قرار گرفتن. البته نمی‌شه به این سبک ایراد گرفت اما درهرحال ممکنه موردپسند همه هم نباشه. 
‌
چندتا از داستان‌ها رو خیلی دوست داشتم و به دلم نشست. اما مطمئناً از بهترین کتاب‌هاییه که خوندم هم نبود.
        

          چند داستان خیلی عالی و چند داستانش خوب بودند. در کل از خوندنش لذت می‌برین.