این کتاب روایت تنهایی و طرد شدگی سالمندان از دنیاست. راوی کتاب به خانم مجرد و پیره که بعد از سکته ی قلبی خانوادش اونو به خانه سالمندان می‌سپرن.  تا انتهای کتاب ما داریم دفترچه خاطراتش رو میخونیم. کتاب به طرز ملموسی از حس و حال آدم های پیر میگه و واقعا نکته های در خورد تاملی میگه که تا قبل اون خود مم بهش توجه نکرده بودم. مثلا یه جا میگفت اگر ادم جوونی عصبانی بشه حق داشته حتما یه چیزی بوده که عصبانیش کرده ولی اوقتی ادم پیر میشه و عصبانی میشه یعنی خرفت شده و زیادی حساسه و نباید به عصبانیتش بها داد.
        

          چرا پنج ستاره؟ با تمام کاستی های این کتاب؟
چون به من دیدگاه نو داد بشدت جدید و جالب و واقعاً به کسانی که پدر و مادر پیر دارند و یا ناتوان جسمی پیشنهاد میکنم بخونند.
من از این کتاب لذت بردم :)
        

          این کتاب با اینکه خیلی روند آرومی داشت و خب اتفاق هیجان انگیزی نداشت به اصطلاح بالا پایین نداشت، تونست من رو جذب خودش کنه و حوصله‌م سر نرفت موقع خوندنش.
شخصیت اصلی داستان و در واقع راوی با اینکه خب یه خانم ۷۶ ساله بود توی یه آسایشگاه که خب مشخصا هیچ ربطی به من نداره بازم خیلی قابل درک بود و میشد باهاش همزاد پنداری کرد.
به نظرم این کتاب پر از درس بود و خب کتاب نسبتا کوتاهی ام بود که میشه سریع خوندش.