اساسا وقتی یه کتاب خیلی سانسور بشه به مقدار زیادی از زیباییش کاسته میشه
و این کتاب هم ته مایه های هم جنس گرایی و عشق به هم نوع رو داشت که خب تا جایی که میشد سانسور شده بود
در کل کتاب خوبی بود اما فقط برای یه بار خوندن
        

          این کتاب روایت تنهایی و طرد شدگی سالمندان از دنیاست. راوی کتاب به خانم مجرد و پیره که بعد از سکته ی قلبی خانوادش اونو به خانه سالمندان می‌سپرن.  تا انتهای کتاب ما داریم دفترچه خاطراتش رو میخونیم. کتاب به طرز ملموسی از حس و حال آدم های پیر میگه و واقعا نکته های در خورد تاملی میگه که تا قبل اون خود مم بهش توجه نکرده بودم. مثلا یه جا میگفت اگر ادم جوونی عصبانی بشه حق داشته حتما یه چیزی بوده که عصبانیش کرده ولی اوقتی ادم پیر میشه و عصبانی میشه یعنی خرفت شده و زیادی حساسه و نباید به عصبانیتش بها داد.
        

          
کارولین اسپنسر یک معلم ریاضی بازنشسته‌ی ۷۶ ساله است که اخیراً بعد از حمله‌ی قلبی که داشته توسط برادرش به خانه‌ی سالمندان منتقل شده. یک خانه‌ی سالمندان شبیه به زندان با یک پرستار فولاد‌زره همچون زندانبان! کتاب مثل یک دفتر خاطرات نقل شده و از اولین روزهای حضور کارولین در خانه‌ی سالمندان شروع شده تا به قول خودش تسلیم شرایط نشه. خب خاطرات یک زن مسن در خانه‌ی سالمندان قرار نیست هیجان خاصی داشته باشه، بیشتر موجب غم و همدردی میشه و در انتها یک غافلگیری داره. برای من یک کتاب معمولی بود، نه بد و نه آنچنان چشمیگر.
        

          این کتاب با اینکه خیلی روند آرومی داشت و خب اتفاق هیجان انگیزی نداشت به اصطلاح بالا پایین نداشت، تونست من رو جذب خودش کنه و حوصله‌م سر نرفت موقع خوندنش.
شخصیت اصلی داستان و در واقع راوی با اینکه خب یه خانم ۷۶ ساله بود توی یه آسایشگاه که خب مشخصا هیچ ربطی به من نداره بازم خیلی قابل درک بود و میشد باهاش همزاد پنداری کرد.
به نظرم این کتاب پر از درس بود و خب کتاب نسبتا کوتاهی ام بود که میشه سریع خوندش.