﷽
به نظرم این کتاب را با خیال راحت می‌شود برای نوجوانان توصیه کرد،کتابی که هم داستان خوبی دارد و هم بین سطر هایش شیطنت‌های نوجوانی پیدا می‌‌شود و هم به یکی از اتفاقات مهم شهر قم اشاره کرده‌است به بچه‌های مدرسه قطب راوندی..

نویسنده به درستی راوی را انتخاب کرده،ایمان نوجوانی که در سال‌های دفاع مقدس دنبال این است که تک‌خوان گروه سرود شود وجایزه برنده شدن با گروه راهی پادگان اندیمشک بشن تا بتونه راهی برای رسیدن به جبهه پیدا کنه،کل کتاب بر محور روز مسابقه میگذره واتفاقاتی که برای ایمـان می‌افته و در این حین به خاطرات و اتفاقات گذشته هم برگشت میزنه و مهمترین بخـش کتاب هـم اتفاقی‌ست که برای بچه‌هـای مدرسه قطب راوندی شهر قم افتاد،کتاب خـوب و جذابی بود،خوندنش کار یک ساعته  و ازش لذت می‌برید
        

          ***
قصه‌ای که #فهیمه_شاکری_مهر در #نبرد_تک‌خوان روایت می‌کند، ماجرای تلاش پسری #نوجوان در یکی از روزهای زمستان #دهه‌ی_شصت است. تلاش برای به چنگ آوردن عنوانی که قرار است او را با گروه سرود، از #قم راهی #جبهه کند.
#ایمان، تکخوان گروه سرود مدرسه‌ی #قطب_راوندی است و باید خودش را برای اجرای سرود، به کانون برساند، وگرنه به آرزویش که رفتن به منطقه است، نخواهد رسید. تمام این صدوبیست صفحه، قصه‌ی همین #تعلیق است. مخاطب در این کتاب، از یک بعد از ظهر تا عصر، با سفرِ ایمان از خانه تا مدرسه و از آنجا تا کانون همراه می‌شود و بماند که چه ماجراها و خرده‌ماجراها در این میان رخ می‌دهد.
خرده ماجراها غیرواقعی یا حتی دم دستی نیستند و برای مخاطب، مخصوصا خواننده‌ی #نوجوان، باورپذیرند.
داستان بدون نقص و باگ پیش می‌رود و نثر روان و خوشخوانی دارد. #نویسنده، متولد دهه‌ی هفتاد است؛ و از نظر من همین #دهه_هفتادی بودنش مهمترین نکته‌ی کنکوری ماجراست.
فضاسازی و توصیف قمِ دهه‌ی شصت، کاری است که او به خوبی از عهده‌اش برآمده. و در پایان هم با یک #غافلگیری جذاب، در #پایان_بندی رمانش، نقطه‌زنی هوشمندانه‌ای کرده است.
#نبردتکخوان با اینکه اولین رمان این نویسنده است، به عقیده‌ی من قوه و ظرفیت ستایش در جشنواره‌ها را داراست.
        

          رمان نوجوانی جذاب و گیراست. داستان در بستر قم دهه ۶۰ اتفاق می افتد و نوجوان قصه برای هدفی ملموس و قابل درک می‌جنگد. جنس دوستی‌ها و دشمنی‌ها و فراز و نشیب‌های زندگی، همان جنس زندگی دهه شصت است و مدرسه و دغدغه‌هایش با تمام خصوصیات در کار دیده می‌شود. برخلاف بعضی از رمان‌های مربوط به این دهه که از فضایی تصنعی رنج می برد من توانستم یک نوجوان دهه شصتی قابل پذیرش را در این اثر ببینم و با او همراه شوم.
        

          کتاب داستانی از گروه سرود مدرسه قطب رواندی قم است، داستانی جذاب و پر کشش برای نوجوان‌ها. داستانی که در یک خط قابل تعریف اما به بهترین شکل با شخصیت پردازی درست، تعلیق‌های زیبا نوشته شده است. آفرین به نویسنده.
        

          نثری متفاوت از زبان پسری که دقیقا به همان سنی که هست به تصویر کشیده شده. 
شخصیت پردازی خوب و سلیس.
ماجرایی که عطش رقابت کودکانه، غیرت و همدلی ، عشق و احساس را همه با هم چاشنی خود دارد. 
نبرد تک خوان کتابی بود که جوان و نوجوان اش باید بخوانند.
        

          یک سوژهٔ خوب که با داستانی غلط و اشتباه، حیف شده است!
بهمن سال ۶۵، صدام سه‌راه بازار قم را بمباران هوایی می‌کند. در بین شهدای آن روز، یک مینی‌بوس متشکل از دانش‌آموزان گروه سرود مدرسه قطب راوندی به همراه معلم‌شان شهید می‌شوند.
می‌بینید چه سوژهٔ خوبی دارد برای روایت؟
اما انتخاب نوجوان پسر برای شخصیت اصلی و راوی داستان، اشتباه اول خانم نویسنده است. نمی‌دانم چه اصراری است خانم‌های نویسنده می‌آیند و از نوجوان پسر می‌نویسند؟! مگر چندبار تا حالا پسربودن را زیسته‌اید؟
این کار همان‌قدری غلط است که من بیایم و شخصیت اصلی داستانم را یک خانم بگیرم و دربارهٔ خصوصیات روحی و جسمی او اظهار فضل بکنم. نمی‌شود دیگر خب!
اما طرح داستان غلط، اشاره‌های سطحی به شهر وقوع حادثه، نبودن رنگ‌وبوی لهجهٔ قمی، کلیشه‌ای بودن احساساتی نظیر عشق و رفاقت و حسادتِ نوجوانی از دیگر اشتباهات این کتاب است.
حیف سوژه و این شهدا...