«ما در جهانی زندگی‌ می‌کنیم که در آن نمی‌توان با واقعیت فاجعه‌ها فاصلۀ درست داشت و به همین معناست که چیزی به نام ‹سینما› وجود دارد، و به همین معناست که می‌توان به این فاصله فکر کرد و فیلم ‹پرسونا› را یک شاهکار شکست‌خورده دانست.»

این کتاب کوچک فقط از یک منظر فیلم عجیب و غریب «پرسونا» را تحلیل می‌کند و آن منظر هم یافتن فاصلۀ مناسب برای ملاحظۀ رنج دیگری است؛ برای انتخاب میان واکنش عاطفی یا تأملی در مواجهه با رنج دیگری. صالح نجفی به کتاب «ملاحظۀ رنج دیگران» نوشتۀ سوزان سانتاگ اشاره می‌کند و کمابیش براساس استدلال سانتاگ در آن کتاب مواجهۀ الیزابت فوگلر با دو فاجعۀ قرن بیستمی را در فیلم تحلیل می‌کند. این تحلیل برایم جالب بود چون حین دیدن فیلم خیلی به این بخش توجه نکرده بودم آن‌قدر که میخکوب رابطۀ عجیب و غریب الیزابت و آلما بودم. اما خب خیلی دلم می‌خواست صالح نجفی با همین ریزبینی عزیزش کمی بیشتر به رابطۀ میان این دو زن عجیب و لایه‌های دیگر فیلم نیز می‌پرداخت.
        

          فکر می‌کنم حدود دو سال پیش بود که با یکی از دوستای صمیمیم تصمیم گرفتیم فیلم‌های موردعلاقه همدیگه رو ببینیم و بعد راجع بهشون حرف بزنیم. من لیستی از ۸ فیلم موردعلاقم درست کردم و اون هم ۸ تا از فیلم‌های محبوب خودش رو برام انتخاب کرد. 

یکی از اون فیلم‌ها، پرسونا بود. هم فیلم و هم کارگردان برام کاملا جدید بودن و نمی‌دونستم که قراره انتظار چه چیزی رو داشته باشم. برای همین قبل از اینکه فیلم رو ببینم دوستم بهم گفت که، روژان پرسونا بیشتر از اینکه یک فیلم باشه یک تجربه‌ است. با این دید تماشاش کن و انتظار یک پلات معمول رو ازش نداشته باش. 

و واقعا هم همین بود. پرسونا یک تجربه‌ی عجیب بود. تجربه‌ای که الان تازه بعد دو سال، با ته‌نشین شدن فیلم تو ذهنم و با کمک گرفتن از این کتاب فهمیدم که چی بوده. پرسونا تجربه‌ایه از سکوت و رنج. تجربه‌ای ناخوشایند مثل تحمل سکوت یا شاهد رنج دیگران بودن. و این کتاب به شما کمک می‌کنه از این احساس ناخوشایند فاصله بگیرید، فیلم رو از دور ببینید و برای خودتون تحلیل کنید چیزی رو که شاهدش بودید.