آخیششششششش، روحم به ارگاسم رسید.

فکر می‌کنم، تقریبا همه‌ی دوستانی که سیاه‌های حقیر را دنبال می‌کنند، می‌دانند که وقتی ریویویی را با جمله‌ی فوق آغاز می‌کنم، حرف دلم چیست.

عالی، درجه‌ی یک و ممتاز، زبان و قلمم از توصیفی بیش از این قاصر است، در عجبم که امسال به سراغ هر نویسنده‌ از کشور «جمهوری چک» رفتم، کتاب‌هایشان عالی از آب درآمد!

جنگ با بزمجه‌ها، شاهکاری بود در سبکِ «علمی تخیلی» با شروعی طوفانی و به شدت جذاب، پرداختی حرفه‌ای و میخ‌کوب کننده و پایانی به شدت جذاب و صدالبته حرفه‌ای که با یک نتیجه‌گیری عالی همراه بود.

قلم آقای «کارل چاپک» به شدت روان و دوست‌داشتنی و فاقد هرگونه پیچیدگی ادبی بود، همه‌چیز در کتابش به اندازه بود: اگر جایی به طنز می‌پرداخت، یا جایی نیاز به توصیف داشت، این موارد را به اندازه استفاده کرد و از هرگونه اطناب خودداری کرد.

نکته
برخلاف گذشته، حتی یک سطر از داستان کتاب نمی‌نویسم و فقط و فقط شما را به خواندن و لذت بردن از آن ارجاع می‌دهم.

مهم
شایسته است از این تریبون از دوستِ‌ کتاب‌خوانم آقای «علی کریم‌نژاد» که با ریویویش موجبات آشنایی من با این کتاب را فراهم نموده‌ بود تشکر کنم، اعتراف می‌کنم از روزی که این کتاب را خریدم تا وقتی که خواندنش را آغاز و به اتمام رساندم، به هیچ‌وجه احتمال نمی‌دادم که این کتاب به این اندازه فوق‌العاده باشد!

نقل‌قول نامه
"آدم‌ها حقه‌بازهای بزرگی هستند، به این دلیل انسان باید جلوی دهانش را بگیرد."

"هیچ‌چیز نمی‌تواند به اندازه‌ی فرزند، گذر زمان را محسوس سازد."

"همیشه باید طبیعت آن‌چه را که آدم‌ها برای خود ویران و تکه‌پاره کرده‌اند دوباره آباد و درست کند."

کارنامه
بدون هرگونه حرف، توضیح، لطف و ارفاقی پنج ستاره را برایش منظور و خواندنش را به تمام دوستانِ کتاب‌دوستم پیشنهاد می‌کنم.

یکم دی‌ماه یک‌هزار و چهارصد
        

          

آقای کارل چاپک  نویسنده این شاهکارررر به تمام معنای ادبی
قبل از جنگ جهانی دوم در سال 1936  وحتی قبل از این که شاهد قرن بیستم باشه این داستان رو خلق کرده (از این جهت عجیبه که پیش بینی های دقیقی داشته از قرن بیستم) 
داستان علمی تخیلی است (عجیب تر این که من ژانر علمی هیچ وقت دوست نداشتم) 
 اما حتی یک درصد هم نمیشه باور کرد که این داستان زاده ی تخیل ذهن نویسنده است....  اغراقی هم در کار نیست میتونید امتحان کنید و  چند صفحه ورق بزنید ( حین خوانش چند بار خواستم مستنداتی که ارائه داده رو چک کنم) 
مگه یک ذهن چه قدر میتونه پربار باشه چه قدر میتونه خلاق باشه 
 که انقدر همه چی دقیق و درست سرجاش قرار میگیره

بیش از 50 صفحه پانویس که همش مهمه و انگار کلی محقق و مورخ و شیمی دان و پزشک و  ... براشون سال ها وقت گذاشتن و به مقاله تبدیل کردن و منتشر کردند اما همشون رو نویسنده نوشته
کلی بریده روزنامه که همشون ساخته ی ذهن تمیز نویسنده است
اگر بخوام از داستان بگم اسپویل میشه و مزه اش میره 
فقط به همین بسنده می کنم که قراره تقابل  یک تمدن نوپا با تمدنی پیشرفته رو ببینیم
بزمجه ها در یک طرف
و نقش همیشگی و پر تکرار همه ی داستان ها :انسان ها

اسکار امسال رو به این کتاب درجه یک میدم
🙂
بیست و ششم و مهر  چهارصد و سه