وقتی حرفی که توی ذهنمه رو می‌زنم، قیافه‌ی مردم طوری توی هم می‌ره که انگار ازم چندششون می‌شه، واسه همین دیگه می‌خوام ساکت بمونم. بزرگترا از اینکه بچه‌ها تظاهر کنن که احمق و ناآگاهن خوششون میاد، واسه همین تصمیم گرفتم از الان به بعد بزرگترا رو خوشحال کنم.

دختر در مواجهه با همه، نه تنها اعضای خانواده‌اش بلکه هر کسی که می‌خواست راضی نگهش دارد، همان رفتاری را از خودش نشان می‌داد که دیگران از او انتظار داشتند و طوری وانمود می‌کرد که گویی خودش همان را می‌خواهد. وقتی از او توقع خنده داشتند می‌خندید. وقتی می‌خواستند ساکت باشد سکوت می‌کرد. زمانی که میل داشتند پر حرفی کند با لحنی شادمانه صحبت می‌کرد. کنار فردی که خودش را باهوش می‌دانست، خود را کمی احمق جلوه می‌داد؛ البته نه خیلی احمق چون مردم همیشه فکر می‌کردند تعامل با افراد احمق وقت تلف کردن است. و وقتی کنار افراد احمق بود، از سادگی آن‌ها تعریف و تمجید می‌کرد. شاید چون شدیدا می‌خواست دیگران دوستش داشته باشند، می‌بایست هر روز مقدار وحشتناکی از انرژی ذهنی خود را هدر می‌داد.

هرچیزی که توی ذهنته رو بگو. لازم نیست به چیزی تظاهر کنی. به هرحال تو یه بچه بیشتر نیستی که.