این عجیب‌ترین و بهترین داستانی بود که از مگره خواندم. یک شروع بی‌نظیر که دو فصل اول تو کاملاً میخکوب حوادث می‌شوی و تا نفهمی ماجرا از چه قرار بوده آرام و قرار نخواهی گرفت. تعلیق و هیجانی که من در داستان‌های پوآرو و هلمز تجربه نکردم. اینجا انگار کس دیگری است که دنبال مگره است و جای مجرم و کارآگاه تغییر کرده است. پایان داستان مثل دیگر کارهای مگره منطقی و درست است و مثل همیشه تو همراه مگره هستی و سرنخ‌ها را کنار هم می‌گذاری و این شکل از روایت برای من چیره‌دستی نویسنده را نشان می‌دهد و واقعاً لذت‌بخش است.
        

          سومین جلد از مجموعه مگره بودم که مطالعه کردم و راستش تا همینجا که از این نویسنده و مجموعه مگره خواندم به نظرم کافی است.

داستان خطی و خیلی ساده جلو می رود و حتی تعلیق های چندانی هم ندارد و یک دفعه همه چیز به طرز عجیبی در کنار هم جمع می شود و مسئل حل! نه اینکه بد باشد، اما به نظرم سه جلد از این مجموعه خواندن دیگر برایم بس بود. حالا اگر زمانی حوصله ام سر رفت می توانم به عنوان یک گزینه به بقیه مجلداتش نگاه کنم ولی نه آن قدری که شیفه اش بشوم. 

این جلد هم مثل دو جلد دیگر بالاخره جاپایی در مشروب و مسائل جنسی برای خودش باز کرد؛ هر چند در مذمت مشروب بود به گمانم!

مطالعه اش برای علاقمندان داستان های جنایی جالب خواهد بود احتمالا.
        

          بازرس مگره بصورت اتفاقی با یک خودکشی روبرو میشه و با دنبال کردن ماجرا به اتفاقی که ده سال پیش اتفاق افتاده و باعث به هم ریختگی روان فردی که خودکشی کرده میرسه.
داستان فاقد کشش و هیجانه و جذابیتی نداره و  روند داستان آرام و تمرکز بر فضاسازی بوده بیشتر.
        

          این اولی کتابی  بود که از ژرژ سیمنون میخونم با شخصیت اصلی داستان مگره آشنا میشم  متاسفانه زیاد دوستش نداشتم و این داستان برام جذابیت نداشت یا این که برای شروع کتاب مناسبی رو انتخاب نکردم شاید از سریال مگره خوشم بیاد ولی شرلوک رو خیلی بیشتر دوست دارم  
        

          اولین تجربه من در خواندن رمان پلیسی.
این روزها حال خوشی ندارم و برعکس همیشه حالم مناسب فکر کردن و به نتیجه رسیدن هم نیست. دنبال چیزی بودم که حواسم را پرت کند. خیلی فیلم‌بین نیستم وگرنه انتخاب بهتر فیلم بود. خلاصه‌ی کلام امتیازی برایش ندارم ولی داستان کشش معقولی داشت و توانست چند ساعتی حواسم را پرت کند.
        

          بعد از خوندن کاری از آگاتا کریستی و یک اثر هم از کانن دویل ، وقتش رسیده بود که یک اثر هم از ژرژ سیمنون بخونم و با کارآگاه مگره همراه بشم‌.
نمیدونم چرا داستان های پلیسی رو جزو ادبیات عامه پسند دسته بندی میکنن یا خوندنش رو خیلی توصیه نمیکنن و کسی که میخونه رو با دید بد بهش نگاه میکنن اما واقعا لذت حل معما و غافلگیری و رو دست خوردن و به چالش کشیده شدن ذهنی که توی ادبیات و ژانر پلیسی اتفاق میفته به نظر من هیچ جا پیدا نمیشه.
این هم یکی دیگه از داستان های کارآگاه مگره بود که اتفاقا جنایتی اتفاق نمیفته و برعکس تمام کتاب های ژانر پلیسی که یا قتلی اتفاق میفته که قاتل مشخص نیست یا سرقتی رخ میده ، اینجا یه خودکشی اتفق میفته و خود کارآگاه هم شاهد خودکشیه و یعنی جنایتی رخ نداده اما ....
در کل کار خوبی بود و راحت میشه در یک الی ۲ نشست خوند و یه عصر یا شبی رو گذروند باهاش.