[چمران بعد از ربودن امام موسی صدر] دلش برای همه چیز تنگ بود. من فکر می‌کنم که ماها او را دیدیم، از همه‌ی عالم و دنیا و همه چیز، دلش تنگ بود. عکس هم دارم ازش. اصلاً هیچ وقت قیافه‌ی خندان نداشت. چمران بشاش بود. خنده‌رو بود. [ولی] هیچ وقت من آن شکلی ندیده بودمش. من آن روزهایی که دیدمش خیلی دلمرده بود. البته حرف‌هایش برای همه‌ی جمعی که نشسته بودند، امیدوار کننده بود. بچه‌ها می‌پرسیدند که چه می‌شود. می‌گفت برنده ما هستیم. از این حرف‌های امیدوارکننده می‌زد. ولی ته صدایش غم عالم را می‌شد دید. خیلی پژمرده شده بود. چیزی که دیدم، خیلی محزون بود. (مصاحبه با خانم رهیده، همسر دکتر حسن حبیبی)

در همین ماهی که ایشان (مصطفی چمران) شهید شد، خرداد، جلسه‌ای خدمت امام داشتیم. وقتی بیرون آمدم، دیدم چمران آن‌جا ایستاده و منتظر است که خدمت امام برود. [بنا به بعضی خاطرات دیگر، شهید چمران را اواخر به بیت امام راه نمی‌دادند یا به سختی می‌توانست وقت ملاقات بگیرد] یک هفته قبل از شهادتش بود. احوال‌پرسی کردم. خیلی اظهار خستگی کرد و اظهار ناراحتی از این که این‌جا خیلی وضع بدی هست. گفتم تو که همیشه توکل داشتی. گفت الان هم توکل دارم. ولی تو پرسیدی که اوضاع چطور است، می‌گویم خسته‌ام. این هم آخرین ملاقات ما بود که یک هفته قبل از شهادتش بود. رفته بود پهلوی امام و بعد رفته بود جبهه و در جبهه شهید شده بود. مصاحبه‌کننده: خستگی ایشان از فرد خاصی بود یا عوامل دیگری داشت؟ نه. بیشتر به خاطر جنگ بود. آن موقع تمام فکر و ذکر چمران جنگ بود. کمکش نمی‌کردند. [نه‌تنها کمکش نمی‌کردند که روایت آزارها و جفاهایی که در حق چمران شد، یکی داستانی است پرآب چشم.]

سبب توجه عامه‌ی مردم به شاهنامه در طول قرن‌ها و نیز کتاب‌آرایان و هنرمندان و نقاشان به این کتاب بزرگ، دو وجه عمده‌ی نگهبانی [از] زبان فارسی و مرزبانی [از] ایران در سراسر کتاب و یکایک ابیات آن است. (سخنرانی دکتر حسن حبیبی در دانشگاه تهران)

می‌گفتند [که] مشغول گوش دادن به موسیقی بودیم. همه نشسته بودند. موسیقی سنتی مثل صدای شجریان بوده که آقاموسی [امام موسی صدر] نشسته بود روی زمین. تکیه داده بود به دیوار و می‌گفت: «من دلم به حال پدرم می‌سوزد که این موسیقی به این زیبایی را، این نوای به این زیبایی را حرام می‌دانست.» می‌گفتند [که] مشغول گوش دادن به موسیقی بودیم. همه نشسته بودند. موسیقی سنتی مثل صدای شجریان بوده که آقاموسی [امام موسی صدر] نشسته بود روی زمین. تکیه داده بود به دیوار و می‌گفت: «من دلم به حال پدرم می‌سوزد که این موسیقی به این زیبایی را، این نوای به این زیبایی را حرام می‌دانست.» (گفتگو با خانم رهیده، همسر دکتر حسن حبیبی)