رابینسون کروزو راوی این رمان است. او تعریف می‌ کند که چگونه به عنوان یک جوان سرسخت توصیه‌ های خانواده‌ اش را نادیده گرفته، خانه امن و راحت خود را در انگلیس رها کرده و به دل به دریا می زند. کروزو توضیح می‌ دهد که اولین تجربه دریانوردی خود را به سختی سپری می‌ کند، ولی استقامت کرده و از طریق مسافرت به گینه ثروتمند می شود. مدتی بعد در سفری دوباره به آفریقا به وسیله راهزنان دستگیر شده و به عنوان برده فروخته می‌ شود. اما فرار می‌ کند و خود را به برزیل می رساند.
در برزیل با تجار و مزرعه داران معامله می‌ کند تا به گینه برود، برده بخرد و دوباره برگردد. ولی در مسیر سفر به گینه در دریای کارائیب گرفتار طوفان می شود، به طوری که کشتی اش تقریباً از بین می‌ رود. کروزو به عنوان تنها بازمانده کشتی خود را در یک ساحل متروک می‌ یابد. او تمام تلاش خود را برای زنده ماندن به کار می‌ گیرد.
سال‌ها می‌ گذرد و رابینسون کروزو همچنان در جزیره تنهاست. روزی او ردپای چند انسان را در ساحل جزیره کشف می‌ کند. با تعقیب ردپاها، با گروهی از مردم بومی مواجه می‌ شود که اسیران را به جزیره آورده‌ اند تا آنها را کشته و گوشتشان را بخورند. مدتی می‌ گذرد تا اینکه روزی یکی از اسیران از چنگ آدم خوارها فرار می کند و ان جا را ترک می کند . کروزو برای کمک به او، به بومیان شلیک می‌ کند. اسیر با کروزو او همراه می‌ شود، در حالی که به خاطر نجات جانش خود را برده او می داند. کروزو نام اسیر را جمعه می‌ گذارد، زیرا او را در روز جمعه نجات داده است. جمعه به تدریج با تعلیمات کروزو به یک مسیحی انگلیسی‌ زبان تبدیل می شود.
آنها در حدود ۳۰ سال در جزیره زندگی می کنند، در حالی که در این مدت تجربه برخورد با مردم محلی، اروپایی ها و راهزنان دریایی را از سر گذرانده اند. پس از این مدت، کروزو به همراه جمعه و تعدادی از دزدان دریایی عازم انگلیس می‌ شود. پس از انگلیس به برزیل می رود و مزارع خود را به فروش می رساند و بعد از اقامتی کوتاه مدت در این کشور، به جزیره بر می‌ گردد تا دیداری دوباره از آن داشته باشد .
چیزی که عجیب بود ،و در حین مطالعه نویسنده شناسی هم ان را کامل فهمیدم ،این بود که داستان رابینسون کروزو یک داستانی بود که نمیتوانستی تشخیص بدهی این ها واقعی هستنند یا الکی ،در حقیقت رمان رابینسون کروزو را نه می‌ توان به عنوان یک ماجرای واقعی توصیف کرد  نه می توان آن را تنها یک داستان خیالی در نظر گرفت. 
آنچه که کروزو در طول رمان از سر می گذراند، عجیب تر از آن است که به عنوان سرنوشت یک انسان قابل باور باشد و از طرفی آنقدر واقعی و معتبر است که نمی‌ تواند تخیل محض باشد .
        

          اولین رمانی که در عمرم خواندم شاهکار دانیل دفو  ابرنویسنده انگلیسی، جدال مردی تنها با طبیعت وحشی.
حتما توصیه میکنم این کتاب رو جزو ۱۰۰ کتاب قبل مرگ خودتون قرار بدید تا بفهمید انسان چقدر میتونه قوی باشه.
        

          🔻🔻🔻اگه میخوای بخونی حتما این نظر رو بخون🔻🔻🔻
رابینسون کروزو به شاهکار بودنش معروفه؟ اره درسته ولی در نشر افق هیچ نشانه ایی از شاهکار بودن نداره چون...💠کاملا خلاصه است و این خیلی بدهههه🚫🚫🚫🚫کلا ۸۰ صفحه داره ویهو می بینی ۵ سال تو  نصفه صفحه گذشته! واین خیلی بده و تازه بگم از لحاظ داستانی هم هیچ چیز خاصی نیست. خوبه ولی شاهکار نیست ❌❌اما اگه می خوای بخونی از یه نشر دیگه بخون یا حداقل نشری که در این حد خلاصه نباشه و تمامم💥💥
راستی اگه مفید بود ❤ کن و اگر نظر یا انتقادی داری کامنت بذار💭
        

          انگار فیلم میدیدی
        

          ماجراجویی
کتاب جالبیه امتحانش کنید
        

          رابینسون کروزو یک ماجراجویی معنوی‌ست , رابینسون در جزیره‌ای که فقط خودش گیر افتاده با هوش خودش و کمترین امکانات قلمروی خودش رو بنا می‌کنه که نزدیک به سی سال از عمر خودش رو تنها در جزیره زندگی می‌کنه. این تنهایی و آزادی  باعث میشه که اون روح گناه کار خودش رو تطهیر کنه. این داستان خودپروری و شکرگزاری و امید رو به ما نشون میده.
        

          داستان از اونجایی برام جذابتر شد ک رابینسون در جزیره تنها بود و تصمیم گرفت زندگی کنه.
برام سواله ک اگه من تنها بودم ایا این همه تلاش میکردم؟
چطوری رابینسون در اون جزیره تونست همه چی رو از صفر شروع کنه؟
چی میشه ک ادمی اینقدر میتونه به زندگی امید داشته باشه در حالی ک همه چیز رو باخته و از دست داده؟
انگیزه زندگیش چی بوده؟
و...
با اینکه داستانش رو میدونستم چیه ولی باز تصمیم گرفتم کتاب رو بخونم و وقتی خوندم بشدت برام تاثیر گذار بود و من رو به فکر فرو برد.
        

          در روزی زمستانی شروع‌اش کردم و آنقدر غرق خواندن‌اش شدم که متوجه گذر زمان نشدم.
داستان بسیار زیبا و جذابی برای من نوجوان بود.
        

          کاش یکم طولانی تر بود موضوعش خیلی جالبه ولی حیف که خیلی کوتاهه...
        

          برای عاقل بودن هرگز دیر نیست