زیبا بود
        

          این کتاب برای من کتاب خیلی خاص و ارزشمندیه. از سال ۹۶ تا همین امروز، هر وقت آشفته و مضطرب هستم پناه میبرم به بار ساتورو. کنار سنسه و اتسکیکو می‌نشینم و منتظر میمونم تا حرف بزنن. ورق میزنم و می‌ذارم نیمه شب کنار رودخونه با اتسکیکو هم قدم بشم. داستان عشق سنسه و اتسکیکو به آرامی شکل میگیره و من هم به آرامی تسلی پیدا میکنم. هر دفعه، بی‌صبرانه منتظرم تا برسم به قسمتی که سنسه اتسکیکو رو در آغوش میگیره، آغوشی از سر محبت و صداقت. انگار سنسه درد‌های من رو هم در آغوش میکشه و همه به ناگاه در چشم بهم زدنی ناپدید میشن. جایی میان صفحات پایانی سنسه به اتسکیکو میگه دوستت دارم و چیزی روح منو نوازش میکنه. با این کتاب گریه کردم، لبخند زدم و میان کلمات بخشی از خودم رو جا گذاشتم. جایی که جا موندم آنقدر آفتابی و آرام و زیباست که نمیخوام پیدا بشم.
شاید به خاطر همینه که بارها به این کتاب برمیگردم بلکه خودم رو راضی کنم که از قایم شدن پشت کلمات دست برداره و بیرون بیاد ولی هر سری، اتسکیکو تکه‌ی دیگه‌ای از من رو بدست میگیره و جایی میان مجموعه قوری های سنسه قایم میکنه.
میدونم دقیقا کجا گم شده‌ام ولی شاید بهتر باشه همونجا بمونم. امیدوارم هرگز پیدا نشم چرا که من در دنیای بیرون در هم‌ شکسته‌ام و سارای لای صفحات کتاب، نسخه‌ای از منه که دوست دارم نجات پیدا کنه. تا شاید روزی که تونستم ازش محافظت کنم، برم سراغش و از اونجا درش بیارم. و شاید اون روز هرگز سر نرسه چرا که حقیقت منو به زنجیر کشیده و درست مثل سنسه، من هم روزی آرام اینجا رو ترک میکنم. بی هیاهو و با خوشحالی، چرا که میدونم جای سارا بین صفحات کتاب پیش سنسه و اتسکیکو امن امنه.
        

          فقط انبوه کلمات ژاپنی نا آشنا اذیتم میکرد
        

          فارغ از حال و هوای ابری-خاکستری توکیو که در خط به خط داستان حس میشود، شکل ظریف و ساده بیان احساسات چیزی بود که باعث شد خواندن کتاب برام بسیار دلچسب و روان باشد
حس عشقی که، نه با شور و هیجان و اتفاقات مهیج که با آرامش، سکوت، صبر مانند یک شراب غنی فراهم میشود، چیزیست که میتواند روابط این کتاب را تعریف کنید
        

          الف. پیش از خواندن کتاب: خب من عاشق کتاب هدیه گرفتنم، معمولاً این هدیه‌ها نکات جدی‌ای میگه در مورد اینکه شخص هدیه دهنده چه نگاهی به تو داره. و وقتی کتابی هدیه می‌گیرم یک جور حس مسئولیت در موردش دارم که باید به اون شخص احترام بگذارم و کتاب رو حتما بخونم. این کتاب‌های هدیه داده شده یا پیشنهاد شده معمولا سیرهای مطالعه منو دستخوش تغییرات جدی میکنن و تقدم و تأخر خوندن کتاب‌ها رو به هم میریزند.
حالا تو این شرایط خواهرزاده‌ی عزیزم، این کتاب رو در روزهای بیماری من آورده در خونه و بهم داده تا بخونم تو این روزا و به کتاب یه یادداشت پر از عشق و محبت هم ضمیمه کرده و آرزوی سلامتی زودتر و توصیه به قوی بودن و... پس من نمی‌تونم مقاومت کنم و کتاب رو میخونم، هر چی که باشه! و با لذت هم میخونم، حتی اگه فکر کنم که برام جذاب نیست، هر چند در مورد این کتاب که ازش شناخت خاصی ندارم حس خوبی در من هست! و دلیل اصلی هم احتمالاً علاقه‌ای است که به معدود آثار خوانده شده از هاروکی موراکامی دارم، و این کتاب هم از ادبیات معاصر ژاپن است و نام نویسنده هم خیلی شبیه به هاروکی موراکامی :)))

ب. در حین خواندن کتاب: ترجمه‌ی کتاب حقیقتاً ضعیف است و مترجم به دم‌دستی‌ترین شکل ممکن، این کتاب ژاپنی را از روی نسخه‌ی انگلیسی ترجمه کرده است؛ چند نمونه:
اتسکیکو، این چیز عجیب‌و‌غریبی برای گفتن است.
اقدام برای برگرداندن سطح راحتی‌ای که ما داشتیم زیاده‌از‌حد خسته‌کننده می‌بود.
به‌وضوح جاینتز تیم مورد علاقه‌ی من است.
فقط یک نوع بازار وجود دارد، بدون تردید. می‌دانی، جایی که آن‌ها هر چیزی را که مربوط به خانه است می‌فروشند.

ج. مجدداً در حین خواندن کتاب: کتاب نه جذابیت خاصی دارد، نه روایت منسجمی، نه نکته خاصی و نه گره داستانی خاصی. اما مقادیر زیادی توصیف دارد و مقادیر زیادی زندگی؛ البته از نوع ژاپنی‌اش که لااقل برای من اصلا مأنوس نیست! دلیل ادامه دادنش، علاوه بر هدیه بودن کتاب، صرفاً مرضی است که به آن مبتلایم و معمولاً نمی‌توانم کتابی را نیمه‌کاره رها کنم.

د. پس از خواندن کتاب: نکته‌ی خاصی برای گفتن نیست! :)) حدودا یک سوم پایانی رو با سرعتی وصف‌نشدنی خوندم تا زودتر از کتاب جدا بشم! :))) فضای کتاب برای من چیزی نداشت که بخوام در موردش بنویسم. فکر می‌کنم اصلاً و ابدا من جزء مخاطب‌های کتاب نبودم! و در آخر یه بار دیگه خشمم رو از ترجمه‌ی تحت‌اللفظی و ناامیدکننده‌ی کتاب ابراز می‌دارم! :)))
        

          کتاب شبیه کتاب convenience store woman بود ولی شیرین تر و دوست داشتنی تر