تصاویر کتاب با این‌که هوشمندی خاصی نداشتند، جالب بودند.
داستان خیلی دقیق شروع شده بود اما نیمه‌ی دومش به سمت شعار پیش رفت؛ گویی نویسنده شناخت نسبی خوبی از کودکان و احساساتشان نداشته و فقط خواسته درمورد موضوع مهمی به نام طلاق و اثرش روی کودک حرف بزند.
        

          غم‌انگیز دربارهٔ جدایی و طلاق و فرزندی که در این میان می‌خواهد همه چیز را درست کند.
        

           این مدل کتابهایی را که مخاطب‌شان مثلا کودک است اما رک و راست میروند سر اصل مطلب و گاهی حرف‌هایی پیچیده‌تر از درک بچه‌ها می‌زنند، دوست ندارم‌.
این کتاب درباره طلاق است و از نگاه کودکی روایت می‌شود که بین دعواهای مامان و بابایش گیر افتاده و می‌خواهد یک‌جوری راه حلی پیدا کند.
ایده‌ی کتاب درباره پیدا کردن چسبی مخصوص مامان و بابا، جالب است اما پرداخت داستانی خاصی ندارد و  یک‌جوری راحت‌طلبانه حرفش را تندتند گفته.
حالا این مدل کتاب را مقایسه کنید با مجموعه آمبر براون با همین موضوع طلاق که چگونه آدم را می‌برد در اعماق فکر و احساس و زندگی یک فرزند طلاق ...
        

          کتابی برای کودکانی که در معرض طلاق والدین قرار دارند.
نمی‌دانم نوع پرداخت کتاب به این موضوع خوبه یا نه،
تخصصی در این خصوص ندارم،
ولی از منظر یه داستان‌نویس بخوام نظرم رو بگم،
قهرمان داستان به دنبال راهیه که مانع از جدایی والدین بشه،
راه حلی به ذهنش می‌رسه،
پیدا کردن چسب مامان بابایی،
خب مسلمه که این راه‌حل نتیجه نمیده،
برام جالب بود که ببینم نویسنده چطور داستان رو تموم می‌کنم و به نتیجه می‌رسونه،
خب ادامه‌ی کتاب از حالت داستانی خارج میشه و به صورت یک کتاب روانشناسی درمیاد،
حرف‌هایی رو که کودکی که در این شرایط قرار داره، باید بشنوه، صاف و واضح و مستقیم، از زبان خانم چسب‌فروش بیان می‌کنه.
آیا این ایراد داستانه؟ نه! 
کتاب کودک گاهی رویکرد آموزشی داره و گاهی رویکرد تربیتی.
پس درست نیست که همیشه بگیم مستقیم گویی نکنید!
"نگو و نشان بده" داشته باشید!
وقتی که هدف کتاب، آموزشه، لازمه حرف ها مستقیم و صریح زده بشه
در مقابل وقتی هدف، تربیته، لازمه از روش‌های تاثیر غیرمستقیم استفاده کرد.

راستی،
این کتاب مناسب عموم کودکان نیست.
حتی تصاویر کتاب هم برای کودک عادی، ناراحت‌کننده می‌تونه باشه.
چون همه چیز در تصاویر  کتاب ترک خورده است.
        

          و هو الملک الحق المبین 
دوستی کتاب را معرفی کرده بود.برایم جالب شد و رفتم کتاب را خواندم...تصویرگری کتاب جالب است و البته مناسب برای فقط بچه های مبتلا به موضوع طلاق یا کودکی که دوستش درگیر است و او را هم به سبب فضای عاطفی رفاقت درگیر کرده است اما روشی که برای این کودک ارائه می شود صرفا چند جمله در باب این است که بپذیر تا راحت تر باشی و اتفاقی که باید بیفتد می افتد و آنها تو را دوست دارند!!!😳بعد کودکی که راه حل طلاق را اینقدر بچگانه(چسب)می بیند یکهو بالغ و دانا می شود و لبخند زنان می پذیرد که به دنبال چسباندن زندگی در حال تلاشی خود و والدینش نباشد😳انگار مخاطب و سنش در کتاب شناور فرض شده است یا شاید از بس در جامعه غربی این موضوع رواج دارد دیگر موضوع سخت و پیچیده ای نیست😔
به نظرم اگر خانم چسب فروش اول چند مثال کودکانه می زد و این حرفها را بعدش می چسباند بهتر بود و صرفا ما کودکی را می دیدیم که روی این مثال‌ها و حرفها فکر می کند و تصمیم دارد که تغییر کند یا کمتر خودش را مقصر بداند یا ...
واقعا مسئله طلاق و کودکان مسئله پیچیده ای است و به نطرم کتاب خیلی سرسری از آن عبور کرده است.