جالب بود ولی بخاطر اینکه با داستان های کوتاه سخت کنار میام خوندنش یه کم سخت بود و اینکه کتابی بود که خیلی دلم می خواست پیداش کنم و بخونمش ولی خیلی غم انگیز تر از اون چیزی بود که فکر می کردم، اصلا پایانش رو دوست نداشتم، واکنش خانواده ی گره گوار ( حقیقتا خیلی اسمش سخته 😭😂) خیلی خیلی عجیب بود 🤦🏻‍♀️💔
        

          شاهکاره آقا شاهکاره. اگر کسی این کتاب رو خوند و درست متوجه شد که منظور از مسخ دقیقا چی بوده، کتاب خون حرفه اییه.
        

          گوینده خوب،👍
نویسنده خوب،👍
مترجم بد!👎
تازه با وجود اینکه ترجمش بیخود بود ولی نویسنده دست مریزاد داشت! سوالی که برام پیش اومد این بود که نویسنده چند صدتا سوسک رو برای چند صد ساعت آنالیز کرده بوده که تونسته به همچین توصیف دقیقی ازشون برسه! 😖🤢 داستان جالب چندش آوری بود!
        

          صبح که بیدار شد، همه چیز تغییر کرده بود. نه فقط به این خاطر که بدل شده بود به یک حشره‌ی عظیم، بلکه چون دیگر جایی در جهان نداشت. نه صدایش را می‌فهمیدند، نه نیازهایش را، نه دردهایش را. «مسخ» کافکا داستان این بی‌جایی‌ست. داستان انزوا، شرم، و طردشدگی در جهان مدرن.

گره‌گور سامسا، مردی معمولی و نان‌آور خانواده، یک روز صبح از خواب بیدار می‌شود و می‌بیند تبدیل به یک حشره‌ی عظیم‌الجثه شده. نه کسی دلیل این مسخ را می‌فهمد، نه خود او. در سکوت و تنهاییِ اتاقش، آرام‌آرام از زندگی رانده می‌شود؛ خانواده‌اش ابتدا با ترس، سپس دلسوزی، و در نهایت با بی‌تفاوتی با او مواجه می‌شوند. گره‌گور، که دیگر جز مزاحمتی خاموش نبود، در تنهایی و فراموشی، از جهان حذف شد.

فرانتس کافکا، چهره‌ای بی‌همتا در ادبیات مدرن، جهانی می‌سازد پر از بی‌پناهی، پوچی و اضطراب وجودی. شخصیت‌هایش در ساختارهایی سرد و بی‌معنا گرفتارند. ساختارهایی که نه فهمیدنی‌اند، نه گریزپذیر، و نه حتی پرسیدنی.

در میانه‌ی کتاب، گم شدم. حس کردم چیزی از داستان نمی‌فهمم. اما بعد دلیل نفهمیدن را فهمیدم.

کافکا احساسات را منتقل می‌کند، نه لزوماً روایت منطقی را. یعنی قرار نیست حتماً بفهمی. بلکه قرار است حس کنی. و حس کردم. حس شرم از اضافی بودن. حس بی‌جایی در جهانی که مرا نمی‌خواهد. حس عدم تعلق به هیچ جا و هیچ چیز و هیچ کس. حس طرد شدن. حس کنار گذاشته شدن. حس هراس از روزی که دیگر به کار کسی نیایم. آیا اگر مفید نباشم، هنوز شایسته‌ی بودن و دوست داشته شدن هستم؟

با این حساب، مسخ، داستان کافکا نیست. داستان گره‌گور سامسا نیست. مسخ، داستان ماست. آینه‌ای است که در آن، مسخ خود را ببینیم.

پی‌نوشت: می‌دانم اگر «مسخ» را دوباره بخوانم، چیز دیگری خواهم دید. و اگر بار سوم و چهارم بخوانم، باز هم همین. خواندنش مانند ورود به هزارتوئی است که هر بار از مسیر تازه‌ای سر در می‌آورد.
        

          پنج ستاره را صرفا به داستان مسخ  این کتاب دادم و سایر داستان ها ی کتاب ، برای من خیلی قابل درک نبود ....! ( شاید چندین سال بعد که تجربه ها ی مختلفی را کسب کردم و کتاب های متفاوتی را خواندم ؛ این داستان ها را بهتر درک کنم ...) 
از این ها گذشته ،  خود داستان مسخ را خیلی دوست داشتم و مطمئن هستم تا مدت ها ذهن من را به خودش درگیر می کند ...!