این کتاب را به اصرار بسیار زیاد یکی از دوستان خواندم. به من گفت اگر در زندگی فقط سه کتاب بخوانی کافیست. یکی مثنوی مولانا، دیگری انسان خردمند نوح هراری و سوم  این کتاب!!! شروع به خواندن کتاب که کردم، خیلی زود لحن آمرانه و نصیحت گرانه‌ی مصفا ذوقم را کُشت (با وجود اینکه بسیار به دنبال نصیحت و پندشنوی هستم). به نظرم کتاب اصلا کاربردی نیست و تنها راه حلی که برای حل مشکل بغرنج «منیّت» دارد این است: سعی کنید به وخامت آن پی ببرید!
ترجیح میدم از این به بعد به جای مصفا، اساتیدش، مولانا و کریشنامورتی را مطالعه کنم.
        

          عجیب بود که چرا مرحوم مصفا از خیل تمثیل‌های ادبیات فارسی برای انتقال این موضوع کم استفاده کرده
        

          فقط فهمیدم، "من" من نیستم!
این توصیفات، این ویژگی‌ها من نیست!
چطور خودِ مصنوعی را کنار بزنم و به خودِ اصلی برسم؟
نمی‌دانم...
        

          کتابی عالی و کاربردی دربارهٔ حال‌آگاهی (Mindfulness)