یضِلُّ بِهِ کثیراً وَ یهدی بِهِ کثیراً خدا به وسیله قرآن گروه زیادی را هدایت و گروه زیادی را گمراه خواهد نمود. ولی البته‏ «وَ مایضِلُّ بِهِ الَّا الْفاسِقینَ» [1] خدا گمراه نمی‌کند به وسیله قرآن مگر فاسق‌ها را. فاسق‌ها یعنی خارج ‏شده‌‏های از مسیر فطرت انسانی‏ [2]. مولوی می‌گوید وقتی نکته‌ها خیلی دقیق و لطیف باشد اشخاص لایق را بالا می‌برد ولی در مقابل، افراد نالایق را گمراه می‌کند: از خدا می‌خواه تا زین نکته‌ها درنلغزی و رسی در منتها و سپس اشاره به همین آیه می‌کند و می‌گوید: زانکه از قرآن بسی گمره شدند زین رسن قومی درون چَه شدند کلمه «رسن» که به معنای ریسمان و طناب است از خود قرآن استفاده شده است آنجا که تعبیر حَبْلُ الله فرموده، یعنی قرآن ریسمان خداست. مر رسن را نیست جرمی ای عنود چون تو را سودای سر بالا نبود می‌گوید: با ریسمان قرآن عده‌ای به درون چاه رفتند؛ در حالی که ریسمان ریسمان است، هم می‌توان به وسیله آن بالا رفت و هم پایین؛ ریسمان گناهی ندارد. استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج 2، ص62

از نظر قرآن مجید، شر و باطل اصالتی ندارد بلکه زائده ای است که به طفیل حق پیدا شود. مثل سایه و نور یا ظلمت و نور که هر دو هستند ولی ظلمت در مقابل نور اصالتی ندارد؛یعنی ما دو واقعیت نداریم که از دو منشا مختلف سرچشمه گرفته باشند، یکی نور باشد و دیگری ظلمت، بلکه اصل نور است و آنجا که نور نیست ظلمت است نه اینکه آنجا که نور نیست چیز دیگری ضد نور وجود دارد.

انسان عبد و معبّد یعنی کسی که رام و تسلیم و مطیع است و هیچ گونه عصیانی ندارد. این‏گونه بودن یعنی رام و مطیع بودن، یک ذره عاصی نبودن، حالتی است که انسان باید فقط نسبت به خداوند داشته باشد