کلمه¬ئ همایش همیشه برای من مساوی بوده با تصویر عده¬ای آدم که به یک مناسبت خاص برای بررسی یک موضوع خاص دور هم جمع شده¬اند. اجتماعی که همیشه یک عده فرمالیته سخنرانی می¬کنند و بقیه افراد حاضر در جلسه از یک گوش گرفته و از یک گوش در می¬کنند. اگر روزی بشنوم که همایشی یک خروجی مفید داشته متعجب می¬شوم. تفاوتی هم بین همایش¬های محلی و استانی و ملی نمی¬بینم. همایش¬ هرچقدر کلان¬تر حرف¬ها  هراندازه دهان¬پرکن¬تر نتیجه بی¬حاصل¬تر. گویا همایش¬ها فقط برای این برگزار می¬شوند تا ردیف¬های بودجه را پر کنند. گاهی حتی نسبت به همایش¬های بین¬المللی هم همین احساس را دارم. خصوصاً اگر شرکت‌کنندگان وزرا و سفرایی باشند که به صورت فرمالیته در آن جلسات شرکت می¬کنند بدون اینکه آورده¬ای داشته باشند. شاید بخشی از اهداف شرکت در چنین اجلاس¬هایی معرفی فرهنگ و هنر ایرانی اسلامی باشد اما از ظاهر امر این¬طور به نظر می¬رسد که در این زمینه هم موفق نبودیم. ما در زمینه¬ئ دیپلماسی فرهنگی به شدت ضعیف عمل کردیم. با اینکه اسم ایران بنا به دلایل سیاسی گاهی در صدر اخبار قرار می¬گیرد اما مردم دنیا با ایران و ایرانی آشنا نیستند. گاه به خاطر تلفظ اسم ایران،  کشور ما را با عراق اشتباه می¬گیرند و گاهی حتی اسم این کشور را هم نشنیده¬اند یا اگر هم شنیده¬اند در اغلب موارد اسم ایران برایشان مساوی با تروریسم و بمب هسته¬ای است. دلایل این امر تبلیغات قوی دشمن و عملکرد ضعیف ما در معرفی خودمان است. اگر هم تلاشی برای شناساندن خودمان می¬کنیم هدفمان اروپا و آمریکاست. مردمانی با فرهنگی کاملاً متفاوت که در معرض تبلیغات قوی به سختی ما را باور می¬کنند. 
اما مردمی در گوشه¬ای از دنیا زندگی می¬کنند که ظاهراً فرهنگ و مذهبی کاملاً متفاوت با ما دارند اما در ریشه¬های تربیتی و فرهنگی¬شان اشتراکات زیادی با ما دارند. مردم آمریکای جنوبی. مردمی که فطرتاً علاقه به مذهب دارند اما مدل زندگی سوسیالیسم و لیبرالیسم را نمی¬پسندند. شاید به نظر برسد که چه نیازی به صدور فرهنگ به کشورهایی که از نظر تکنولوژی و... عقب¬تر از کشور ما هستند؟ اما دانشجویان جنبش عدالتخواه شبیه امثال ما فکر نمی¬کنند. آن¬ها با شرکت در یک اجلاس هم ظرفیت¬های فرهنگی کشور مقصد را شناسایی کردند و هم تا حدود زیادی در معرفی فرهنگ اسلامی موفق بودند. خاطرات سفر این دانشجویان در کتاب «در میان سرخپوست‌ها» ثبت شده است.

        

          تِم کتاب، سفرنامه سه دانشجوی ایرانی عضو جنبش عدالتخواه دانشجویی به اجلاس مردمی تغییرات آب و هوا و حقوق مادرزمین در بولیوی در سال ۱۳۸۹ و درست در فضای بعد از اتفاقات ۸۸ است.
 کتاب یک درونمایه‌ اصلی هم دارد که بیانگر مواضع همین تشکل دانشجویی است که ابتدا و انتهای کتاب به همین اختصاص دارد. صد البته کاش همان صفحات ابتدایی هم به انتهای آن منتقل می‌شد و اجازه می‌داد همان تم سفرنامه که برای مخاطب عموم جذاب است، حفظ می‌شد.
در میان سرخپوستها یک هندبوک یا همان دستینه است برای فعالین تشکلی که دوست دارند کار بین‌المللی در فضاهای مختلف و در مناطق مختلف دنیا داشته باشند.
        

          حکومت مردم  !! چیستی و چگونگی

ما یک حکومت مردمی داریم و یک حکومت مردم. حکومت در ابتدا مردمی میشود و بعد مردم حاکم میشوند. 

برای توضیح بیشتر میتوان گفت حکومت مردمی، حکومتی است که دغدغه اش رفع نیازهای مردم و پیشرفت ملی است و جهت گیری فعالیت ها، برنامه ها و طرح هایش، مرتفع کردن مشکلات و نیازهای مردم باشد و حکومت مردم یعنی حکومتی که خود مردم حاکم هستند و نیازهای کشور را رفع میکنند و کشور را به پیش می‌برند.

حکومت مردم چطور رقم میخورد ؟ به واسطه ی نظریه حلقه های میانی. 
نظریه حلقه های میانی چیست ؟

حلقه های میانی یعنی گروه های خودجوش مردمی که هر کدام یک مساله از مجموعه مسائل حکومت را انتخاب میکند و تمام خلاقیت و توانایی خودش را به پای حل آن مساله میگذارد و حکومت هم نقش سهیل گری را برایش اجرا میکند.
در دنیا هم به این نتیجه رسیده اند که دیگر هیچ حکومتی نمیتواند همه ی نیازها را مرتفع کند. البته در غرب حکومت ها به نفع سرمایه دارها کنار میکشند و در نظریه اسلام حکومتی، حکومت به نفع مردم. 

برگردیم به نظریه حلقه های میانی. مثلا صادرات مرکبات. وظیفه ی کیست که اینکار را انجام بدهد ؟ دولت. دولت ها فشل هستند و بروکرات. کند و منفعت طلب.
پس چاره چیست ؟ 
اینکه یک گروه خود جوش خودش نظام مسائل صادرات مرکبات را پیدا کند و تلاش کند تولید انبوه مرکبات با کیفیت داخل را به بازارهای بین المللی متصل کند. چون خود جوش است و مردمی، پس حتما جهادی کار میکنند، خلاقیت بالایی دارند، چالاک هستند و به نفع مردم کار میکنند و البته سود خودشان را هم میبرند. دولت چه کاره است ؟ دولت باید تسهیل گری کند.

میتوانید به جای مرکبات، حل مسائل کشاورزی، خودرو، مقابله با فساد اداری، راه اندازی کسب و کارهای کوچک خانگی، تولید برق با سلول های خورشیدی و دیپلماسی عمومی و شناساندن انقلاب اسلامی، جمهوری اسلامی و ایران به ملل مختلف جهان.

مثلا جنگ را با بسیج مردمی پیروز شدیم، جهاد سازندگی به همین سبک موجب آبادانی میشد. رفع مشکلات مردم در زلزله ها و سیل ها در چند سال اخیر توسط گروه های جهادی با همین منطق انجام شد.

کار دولت است که در همایش های مختلف جهانی نماینده داشته باشد و با خلاقیت بالا، جذابیت بالا، چابک و کم هزینه در قالب دیپلماسی عمومی، فرهنگی ایرانی-اسلامی خودمان را به ملل دیگر معرفی کند و جاپای ایران را در اقصی نقاط جهان سفت کند.
میتواند و انجام میدهد ؟ خیر.
در این کتاب میتوانید در ضمن یک سفرنامه، فعالیتی کوچک به مثابه ی یک حلقه میانی برای معرفی انقلاب اسلامی در یک همایش بین المللی را بخوانید.

بسیار مناسب برای هر فرد و گروهی که قصد دارد در تحقق حکومت مردم در ایران عزیز قدمی بردارد.