یکی از ملوکِ بی انصاف، پارسایی را پرسید: از عبادت ها کدام فاضل ترست؟ گفت: تو را خوابِ نیم روز ؛ تا در آن یک نفس خلق را نیازاری‌ ظالمی را خفته دیدم نیمروز گفتم این فتنه‌ست؛ خوابش برده بِه وآنکه خوابش بهتر از بیداری است آن چنان بدزندگانی ؛مرده بِه

بوستان گدا گر تواضع کند خوی اوست/ ز گردن‌فرازان تواضع نکوست اگر زیردستی بیفتد چه خاست/ زبردست افتاده مرد خداست

تو نه مرد عشق بودی خود از این حساب سعدی که نه قوت گریزست و نه طاقت گزندت

بیایمت که ببینم کدام زهره و یارا روم که بی‌تو نشینم کدام صبر و جلادت مرا هر آینه روزی تمام کشته ببینی گرفته دامن قاتل به هر دو دست ارادت اگر جنازه سعدی به کوی دوست برآرند زهی حیات نکونام و رفتنی به شهادت