کتاب حاضر، جلد دوم از این مجموعه و ادامه و نقطه اوج منظومه های پیشین است، و درعین حال عزیمتی تازه. گرچه مضامین، موضوع ها، تصویرها و اپیزودهای برگرفته از دوزخ و برزخ را دوباره شکل می بخشد ولی شرایطی جدید را نیز چه بر شاعر و چه  بر شنونده تحمیل می کند. باوجود این که حافظه شاعر تا این هنگام برای انجام وظیفه اش کفایت می کرده، بهشت، در همان سطور آغازین، خلأ بین خاطره و تجربه را بازمی شناسد و مهم تر از آن، خلأ بین دسته بندی های روان شناسانه را با خود زبان. تقلای شاعر در تلاشش به منظور عبور از فضای فراسوی حافظه و کلام، هر چه منظومه پیش تر می رود، سرسختانه تر در کانون توجه قرار می گیرد.